Hadden we net (oktober 2017) geleerd, uit de Libelle weliswaar (1), dat liefde het beste medicijn is tegen kanker (2) en nu blijkt liefde zélf een ziekte te zijn! Althans in het boeiende universum van Cyril Bonin, van wie Blloan na het opmerkelijke The Time Before (2016) nu het tweeluik Amorostasia vertaalt. Daarvan verscheen het eerste deel bij Futoropolis al vijf jaar geleden en zijn er nu drie delen gepubliceerd. Naar de Franstalige boekhandel, liefhebbers (3), want dit is een topreeksje!

Dat liefde chemie is, weten we (die vlinders in je buik maken nogal wat chemische stoffen vrij) en van chemische rommel kun je ziek worden. Het is dus maar een kwestie van tijd of in Parijs (5) — waar anders? — breekt een epidemie uit die langzaam de hele wereld in haar greep krijgt: koppels of zelfs individuen die "plots een intens gevoel van genegenheid" krijgen of getroffen worden door liefde op het eerste gezicht of zelfs een geschreven huwelijksaanzoek verstijven volkomen (ja, niet enkel dáár dus) tot een vertraagd, maar veilig metabolisme. Algauw neemt de overheid maatregelen: mannen en vrouwen worden gescheiden op openbare plaatsen, romantische films worden verboden, bars gesloten, het internet gecensureerd... Hysterie slaat toe. Hoofdpersonage Olga moet zoals andere verleidelijke jonge vrouwen een davidster-achtige armband dragen die haar leven onmogelijk maakt. Een oorlog der seksen lijkt eraan te komen...

Bonin maakt van een knappe, leuke vondst een bitterzoete maatschappijkritiek, maar focust toch vooral op de liefde en haar neveneffecten. Zo ontdekt Olga iets over haar liefde voor haar Thomas en geven de al een eeuwigheid getrouwde ouders van Olga door niet te verstijven blijk tevreden te zijn met "tederheid en samenhorigheid, vertrouwen en trouw". Of Bonin hier nu werkelijk een lans breekt voor gearrangeerde huwelijken zonder passionele liefde, mag de lezer voor zichzelf uitmaken. Bonin heeft niettemin een punt, zoals playboy-gelegenheidsdief Kiran ook zegt, dat liefde in de loop der tijden heel wat ellende (heeft) veroorzaakt, niet in het minst afhankelijkheid, onbeantwoorde verlangens of LDVD. Anderzijds getuigen schitterende (vanwege de epidemie nu bedekte) kunstwerken in musea ook van de schoonheid die liefde kan voortbrengen. Bonin doet vooral bedenken dat zonder liefde de wereld toch maar kleurloos (6) is. Tot dat besluit komen Olga en Kiran uiteindelijk ook. Hoewel de ziekte ongeneeslijk blijkt en de epidemie zich als een correctie van Moeder Natuur op de overbevolking almaar uitbreidt, is het einde van het boek enigszins voorspelbaar, maar daarom niet minder mooi.

Dus laat je het hoofd niet op hol brengen door dopamines, oxytocines en gonadotrope hormonen, maar geniet van deze intelligente, in een bedachtzaam tempo vertelde en geloofwaardige strip. En doe je partner ook op andere dagen dan Valentijn eens een boeketje cadeau! En zij jou een strip natuurlijk, deze bijvoorbeeld.

(1) En volgens "een Amerikaans onderzoek". Vager kan bijna niet, dus hoe waar kan het zijn?

(2) Kankerpatiënten met een partner maken meer kans op herstel dan alleenstaanden. Dat snijdt hout, want het is bewezen dat ook verouderen wordt bevorderd door getrouwd te zijn. Hoe getrouwder je bent, hoe langer je leeft. Al kan dat in sommige huwelijken net omgekeerd (4) zijn…

(3) In de betekenis van "stripliefhebbers", want liefhebbers in de zin van "minnaars" onthouden zich best van deze reeks.

(4) Dus dat sommige gehuwden verteerd worden door hun huwelijk, en niet: hoe langer je leeft, hoe getrouwder je bent, duh!

(5) Wat? Het romantische, levendige en mooie Parijs verdient gewoon vijf sterren. O ja, als we Paris vertalen als Parijs, dan graag ook Lille gewoon als Rijsel, Blloan!

(6) Letterlijk zelfs: Bonin opteerde er niet toevallig voor dit verhaal enkel in grijze steunkleuren in te kleuren.