Advocaten, preciezer strafpleiters, zijn schaakspelers. Ze beginnen aan hun pleidooi met een vooraf uitgedokterde strategie en wachten op het gepaste moment om die zet te plaatsen die hun gelijk bewijst of hun tegenpartij schaakmat zet. Een strafpleiter speurt naar onjuistheden en anomalieën in de overtuiging van de tegenpartij. Althans dat had LSD, Leopold Sully-Darmon, "advocaat van de sukkels", altijd gedaan. Dit keer was het anders. Zijn cliënte was schuldig, was beul tijdens Saddam Hoesseins regime. LSD verandert van strategie en wil aantonen dat zijn cliënte in opdracht handelde van Franse superbedrijven. Maar die bedrijven gaan in LSD's eigen verleden wroeten...

Het derde deel uit deze reeks, het slotpleidooi van deze cyclus... en BAM! Daar toont deze reeks dan finaal toch het volle potentieel dat dit verhaal al van bij het begin in zich had. Eindelijk. Het verhaal groeide ergens naartoe, dat was duidelijk. De vorige twee verhalen bleven maar elementen toevoegen, verwachtingen opbouwen. Laurent Galandon en Frank Giroud konden die onuitgesproken, maar voelbare belofte dus maar beter waarmaken. En ja hoor, in LSD's kruisverhoor en slotpleidooi zitten nog voldoende verrassingen om deze lezersjury te overtuigen.

We willen ons evenzeer gewonnen geven voor de tekeningen van Frédéric Volante. Liefde op het eerste gezicht zal het nooit worden, maar na drie delen willen we gerust settelen bij de gewenning van een verstandshuwelijk.

Knap geschaakt, heren!