Ze kunnen haar de nek omwringen. Wurgen! Ophangen!! Doodschieten!!! Het minste dat je kan zeggen, is dat de bevallige Margot de Garine het goed heeft verkorven bij de mannen die haar pad kruisen. Zowel de brute Deen Knut Hoggaard, de Mexicaanse gangster Manolo Cruz, als haar man advocaat Byron Peck lusten haar rauw. Zij en niemand anders heeft hun leven naar de verdoemenis geholpen en geprobeerd hen te vermoorden. Oké, de inzet was niet min. Zij is, of beter gezegd was, in het bezit van een bundeltje papieren die het prille Amerika op haar grondvesten zal doen daveren. Maar die geschreven dynamietstaaf is nu in handen van een gevluchte Navajo-indiaan. De race kan beginnen en Margot is in het nadeel! Gelukkig kan de adellijke jongedame bij wie je heel goed kan zien wat de voorkant is, rekenen op de naïeve kofferdrager Tim Bisshop die in haar nog de liefde van zijn leven ziet.

De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt is een satirische western waar we een boontje voor hebben. Boordevol vuurgevechten, vechtpartijen en andere clichés die het genre groot maakten, maar tezelfdertijd wordt het genre duchtig door de spaghettimolen gehaald. Wat verwacht je anders van een strip waar de hoofdrol wordt gedragen door een Engelse tenderfoot die er, ondanks de titelbelofte, op los schiet? In dit tweede deel van het vierluik kiest scenarist Wilfrid Lupano (Krasse Knarren, Alim de Leerlooier,...) voor de nodige verdieping en komen we te weten waarom meester Peck het niet zo begrepen heeft op het symbool van het Wilde Westen. Door die uitgebreide flashback blijven we enerzijds wat op onze honger zitten voor het hoofdverhaal, maar anderzijds weten we nu wel waar de klepel hangt en kunnen we straks weer echt loos gaan.

Het echte vuurwerk komt voorlopig van tekenaar Paul Salomone wiens stijl ons doet denken aan het wat vergeten Taï-Dor. Deze westernsatire is de debutant op het lijf geschreven. Net zoals het scenario dartelt hij van klassiek geloofwaardig (details, paginaopbouw,...) tot net niet karikaturaal. Zijn personages blinken immers uit in het betere smoelwerk en (over)acteren alsof ze op de bühne staan. Overdreven, maar het werkt! Heel opvallend is de straffe inkleuring van de jonge Simon Champelovier (Zombies, Spynest,...). Hij koos voor een druk, gelaagd kleurenpalet met respect voor de fijne lijnvoering van Salomone. Heel knap. We kunnen zo tien reeksen opnoemen bij wie de Fransman mag langsgaan.

De Engelsman die niet van Vuurwapens Houdt is de western die je niet had verwacht, maar wel eentje met bestaansrecht! Al was het maar voor het opvallende dankwoord van scenarist Lupano.