Als je bij de eerste wil zijn om het nieuwe avontuur van je favoriete stripheld te lezen, doe je daar in 1968 gemiddeld 23 weken over. Twee platen per week, net geen half jaar lang, die tijd heeft je favoriete weekblad nodig om een volledig album te publiceren. Vandaag zouden fans beweren dat de uitgever hen aan het lijntje houdt en afhaken. Niet in 1968. Sterker, na een tijdelijke inzinking, begint het weekblad Tintin/Kuifje te floreren als nooit tevoren. Dat heeft alles met de nieuwe hoofdredacteur te maken. Greg, een striptekenaar en verhalenverteller die zowat elk genre beheerst en niet te beroerd is om z'n kop boven het maaiveld uit te steken. Hij beweert dat de Belgische strip te veel op z'n lauweren rust en hij kiest resoluut voor vernieuwing. Weg met het politiek correcte, ruim baan voor het schenen schoppen en de koude douche. Het resultaat is een zelden geziene striprenaissance die een enorm aantal stripklassiekers voortbrengt en stripauteurs naam en faam bezorgt die tot vandaag nazindert.

Greg is geen diplomaat, hij zegt genadeloos waar het op staat, maar wanneer hij enig talent ontwaart, biedt hij de mogelijkheid om het vak te leren in zijn tekenstudio. En wanneer het moment daar is, heeft hij een scenario voor zijn protegees klaar. Waarom zou je naar een andere scenarist op zoek gaan als je zelf de beste bent? Omdat hij toch vreest dat kwatongen zullen beweren dat hij zich aan iedereen opdringt, hanteert hij een hele reeks pseudoniemen. Maar zoals wel vaker het geval is, krijgen de lasteraars lik op stuk. De geschiedenis leert ons immers dat Greg in z'n eentje verantwoordelijk is voor een school en een stijl waarmee hij het gezicht van de moderne strip heeft bepaald. Hij verloste ons van de alleenheerschappij van papieren helden, in de plaats kregen we mensen van vlees en bloed die twijfelen en pijn lijden.

Hermann leert de knepen van het vak in Gregs tekenstudio. Het is niet de vrolijkste periode in z'n leven, maar hij houdt vol en Greg heeft oog voor z'n uitzonderlijke talent. Voor ze aan Comanche beginnen, hebben hij en Greg al enkele verhalen van Valéry Valériane en Bernard Prince gemaakt. Die eerste verdween nagenoeg meteen in de schuif, van de tweede maakten ze tussen 1966 en 1977 bijna twintig razend spannende korte en lange avonturen. Maar beiden dromen van een western. Volgens Greg ontbreekt zoiets nog in zijn weekblad en Hermann tekent in z'n vrije tijd al z'n hele leven cowboys, paarden en huifkarren. Toch gaan beide heren niet over één nacht ijs. Er wordt goed over het project nagedacht, want ze beseffen dat iedereen gereed zit om de vergelijking met de grote Jijé en de zo mogelijk nog grotere Jean Giraud te maken. Als ze uit de buurt van Jerry Spring en Blueberry blijven, moet het lukken, oordelen ze. In 1969 verschijnen de eerste platen in het blad en ook al zijn alle messen geslepen, kritiek blijft uit. Wie ogen in z'n kop had, zag het potentieel van de reeks onmiddellijk. Red Dust was een blijvertje.

Dat heeft in de eerste plaats met de verhalen en de dialogen te maken. Het is moeilijk om origineel uit de hoek te komen als het een western betreft en toch slaagt Greg erin een verhaal te vertellen dat op meer dan één gebied verrast. Red Dust, Comanche, Ten Gallons, Toby "Roetkop" en Clem zijn de perfect gecaste en niet voor de hand liggende hoofdrolspelers die gaandeweg een verleden krijgen. En een vrouw die koppig strijdt voor het behoud van haar ranch, was in de jaren 1960 ook behoorlijk origineel. De manier waarop het gebeurt ook. Vrouwen nemen deel aan de actie en iedereen krijgt het zwaar te verduren. Er zijn geen helden meer.

Wie beter dan Hermann kan zo'n ideeën visualiseren? Als je wil dat je helden pijn voelen, moet je een tekenaar hebben die de pijn voelbaar maakt. Hermann slaagt daar met glans in. Ook de schors van de bomen die hij tekent, veroorzaakt zeurende schaafwonden. Weinigen doen hem dat na. Hermann is niet behaagziek, met zijn tekenwerk wil hij de lezer niet paaien of charmeren, hij is niet uit op kreten van bewondering. Dat maakt dat je hoort dat hij geen vrouwen kan tekenen of dat een plaat haastwerk lijkt. We zullen eens een geheim verklappen: Hermann tekent vrouwen zoals ze zijn, niet zoals jij ze graag ziet. Hangborsten, een overschot aan vet en huid rond de venusheuvel,... Wij hebben onze heldinnen liever met een pubis-lift, maar de realiteit is net even anders. Geen compromissen, daar kiest Hermann voor. Maar wellicht is het een geruststellende gedachte: Comanche is een jonge vrouw, er stroomt indiaans bloed door haar aderen, in deze serie valt het met het vrouwelijk schoon nog goed mee.

Daarnaast is het van begin tot einde genieten van alles wat Hermann tot een van de allergrootste stripauteurs ooit maakt. Hij speelt met perspectief en verkortingen, kneedt de menselijke anatomie, voert camerabewegingen uit die je niet voor mogelijk houdt, zoomt in en uit... Alles in functie van de actie, de vaart die hij aan het medium wil geven. Als er één tekenaar is wiens strips als een film lezen, dan zal het Hermann wel zijn. In Red Dust en Wanhoop en Dood op de Prairie zien we z'n talent tot ontwikkeling komen en z'n stijl openbloeien. Alles wat de latere Hermann fenomenaal maakt, ontluikt in Comanche. Dat is puur genot.

Sherpa brengt een topserie terug onder de aandacht en voegt er een degelijk dossier aan toe. Deze uitgave is een aanrader.