Of de titel van dit 257ste deel op het afronden van de achtdelige cyclus slaat, laten we in het midden. Een feit is dat Johan eindelijk Camelot bereikt na een rits avonturen te land, ter zee, in de bergen en springend over een brandstapel. In feite faalt hij in zijn door Merlijn opgedragen taak om Allis "De Uitverkorene" naar het kale, sombere kasteel te brengen waar de ridders van de Ronde Tafel in niet bepaald groten getale aanwezig zijn. Of niet? De opdracht blijkt toch enigszins uit iets anders te bestaan dan waar we al zeven voorgaande delen allerlei theorieën rond verzonnen. Verwarring! Wat bedoelt Merlijn werkelijk? Vragen! Wat is de (verdere) rol van ridder Mordred? En wat deed heks Aibell eigenlijk voor zinvols in de cyclus? Waar is Bahaal trouwens gebleven? En wat hebben de woorden van Malfrat in diens doodsstrijd te betekenen? Tegelijk verwoordt Allis haar groeiende ongenoegen jegens Johan dat ze niet langer beschouwd wil worden "als een pakje dat je ergens moet afleveren". Hah, als dat geen knipoog is bij herlezing!

Dat Johan en Allis elkaar in een volgend avontuur, een afgerond geacht verhaal, hoogstwaarschijnlijk zullen terugzien, stemt ons blij. Allis is een mooie toevoeging aan het Rode Ridder-wereldje dat Fabio Bono en Marc Legendre dooreen mochten schudden om er iets nieuws van te maken: een Johan met issues. Als tegengewicht is Allis de meerlagige prikkelpop om Johan in zijn rol van beschermer uit te dagen en die dus niet alleen als af te leveren pakje fungeert.

Fabio Bono evolueerde sinds deel 250 razendsnel naar deze climax. De personages zaten hem per album meer als gegoten en dit is dan ook het best getekende album van de cyclus, al mocht Johan wel iets minder met hetzelfde halfopen mondje getekend worden voor een grotere variatie van zijn snoet. We herinneren ons nog best de stoefplaten per album waarvoor Bono letterlijk en figuurlijk zijn duivels mocht ontbinden. In dit deel blijven die wat achterwege, of worden ze tenminste beter ingelast als grotere prenten in het verhaal in plaats van een prent als pagina, en dat bevordert de voortgang van het verhaal.

Wie de complete cyclus herleest — een integrale editie zou een aangenaam helpend handje zijn om dat daadwerkelijk te doen — zal inzien dat de reis meer is dan een oponthoud voor het bereiken van een doel. Details uit vorige albums spelen mee en tegelijk vergroot die lange voorbode de indruk dat er nog losse eindjes op te rapen zijn in volgende delen. De auteurs zijn nog niet uitverteld. Alle wegen lijken open. We pikken graag weer in vanaf deel 258.