Drie daklozen wonen samen in relatieve gezelligheid onder een brug in Parijs tot op een dag de politie besluit om de hele stad op te ruimen voor de zomer. Want toeristen willen langs de oude kaaien wandelen, niet langs oude clochards. "Bidder", "Amedee" en "Merguez" weten dus niet waarheen tot er plots een geschenk uit de hemel komt vallen. "Amedee", een notoir kankeraar en cynicus, blijkt een huis geërfd te hebben van een verre tante Aldegonne. Drie slaapkamers, keuken, tuin, woonkamer, alles erop en eraan. Maar er is een addertje onder het gras... Dat addertje blijkt Nicolaas te heten, tante Aldegonnes zoon: een jongen met het syndroom van Down. Tante Aldegonne laat het huis na op voorwaarde dat Nicolaas in het huis blijft wonen en er voor hem gezorgd wordt. Niet alleen zou deze combinatie al genoeg zijn voor heel wal toestanden, Nicolaas is bovendien bezeten, neen, geobsedeerd door Joeri Gagarin, de eerste mens in de ruimte. Hij heeft niet alleen een met zijn moeder in elkaar geknutselde replica van zijn kostuum, hij kan hem feilloos citeren.

Elke familie heeft zijn problemen en geheimen, en gaandeweg leren we die van dit wel heel speciaal nieuw samengesteld gezin kennen. Dat niet alles van een leien dakje loopt, kon je ook wel al voorzien. Wanneer Nicolaas dan ook ineens verdwijnt en Amedee hem dient terug te vinden of dreigt het huis te verliezen, gaan de poppen pas echt aan het dansen.

Dit tweeluik heeft ons gecharmeerd en doen lachen. De vrij grove grafische aanpak van Anlor werkt perfect met de warme inkleuring en de warme humoristische insteek van het scenario, en het gemak waarmee deze niet-alledaagse figuren neergepoot worden in een geloofwaardig scenario.