Hier, dat brengt je in de sfeer. En of het dat deed! Al sinds vanmiddag luisteren we naar vuile Americana, rammelende gitaarhelden en de diepste zielenroerselen van de Caves van deze wereld. Al onze helden passeren de revue. "Lastigaard, zet dat lawaai uit", was ons deel. Maar uiteindelijk viel onze dollarcent. Dit was het. Deze Red Rider-soundtrack was en is Red Rider: vuil, complex, diep en pas ten volle te begrijpen als je het vaak leest, herleest en doorgrondt. En dan raak je verslaafd aan de weerhaakjes. De muzikale Red Rider is M. Ward, Sonic Youth en Evil Superstars. En wij maar wachten op een equivalent van The Levellers, Ramones of Foo Fighters. Nee, deze Red Rider is geen hardere, moderne versie van De Rode Ridder. Dit is geen rechttoe rechtaan meestamperij die de lezer lekker pletwalst, Red Rider is een langzaam sluipend gif. En verdomd verslavend.

Een eerste dosis venijn werd ons ingelepeld door de geweldige tekeningen van Stedho. Op enkele kortverhalen na bleef de Kriegels-tekenaar de voorbije jaren onder de radar van het grote publiek. Intussen werkt Stedho met zijn bij Delcourt nog te verschijnen euromanga Obscurcia naarstig verder aan zijn striptoekomst. Meer dan tweehonderd pagina's zijn al af. Deel 3 krijgt in alle luwte vorm. En dan wordt de wereld verrast zoals wij verrast werden met Red Rider. Weg klassieke strip. Vuile karikaturen, uit de losse pols getekende kaders en filmische stills zijn ons deel. Leve de weerhaakjes. Leve David Lynch.

Maar dan is er het verhaal van Lectrr die direct uitpakt met iets onalledaags. De hoofdplot is momenteel nog even dun als een halve klassieke Rode Ridder. RedEx-koerier Red brengt een pakje naar de drugsverslaafde circusartiest Merle. Die verpatst de inhoud bij een pandjesbaas voor wat drugs. Red komt op de terugweg ten val met zijn motor en wordt er opgevangen door een toffe bende cowboys op de ranch Camelot. Wat hij niet weet, is dat de knappe dochter des huize, Celeste, samen met Lance lid is van de CIA. Intussen stuurt de machtige potentaat B'Hal wat crapuul achter de loner aan op zoek naar het bewuste pakje.

Dat is het momenteel. Edelpulp. Maar op deze eenvoudige, krachtige riff plaatst Lectrr Einstürzende Neubauten-gewijs enorm veel distortion. Zo komen we via flashbacks de geschiedenis van Red en Merle/Merlijn te weten. Of genieten we van de vele verborgen boodschappen — lees maar eens de 'Arabische' toverpreuk. Of genieten we van de fijne verwijzigingen die Lectrr ons geeft, van Schlitzie the Pinhead uit de film Freaks, Ziggy Stardust tot Trump-aanhanger sheriff B.J. Barnes. Gelukkig zijn de toegevoegde klankkleuren nergens voor de hand liggend waardoor ze ook nergens de plot, de basisriff, belemmeren. Maar samen vormen al die extra's een geweldige puzzel waar we nog niet alle details van hebben doorgrond.

Momenteel overheerst de vorm de inhoud maar iets zegt ons deze remake nog lang in ons hoofd zal dolen. In afwachting van het slotdeel dat op Sinterklaasdag verschijnt, halen we nog eens een grijsgespeelde lp uit de hoes. Ze klinkt vandaag beter dan ooit. Satan is in my ass. He wears a ballerina dress and a fez. Evil Superstars en Red Rider, één pot nat.