Door een stekel van een egel springt Philemons ezel Gregorius meters in de lucht waardoor Philemon pardoes met zijn hoofd op de grond belandt. Mijnheer Bartholomee helpt hem bij te brengen, maar de jongen herkent de drenkeling van de letter A in de Atlantische Oceaan niet meer, laat staan zijn bloedeigen vader of alle avonturen die hij op de eilandjes in de Atlantische Oceaan beleefde. Filistijn komt met het verdict dat Philemons geheugenverlies heel, heel ernstig is, want als Philemon niet meer gelooft in de wereld van de letters in de Atlantische Oceaan, is die wereld gedoemd te verdwijnen. Alleen de Herherinnering op de letter O kan soelaas bieden. Via de O in een BOEM-onomatopee reizen Philemon en Bartholomee naar alweer een locatie vol verrassingen, vreemde ontmoetingen met al even rare snuiters (een drinkebroer die dronk om te vergeten en nu drinkt om te herinneren, een vrijhandelaar in losse herinneringen die zich laat betalen in sneeuwballen, clownsengelen, enzovoort) en snuiterinnen (een sirene, secretaresses die al eeuwenlang staken en ondertussen zijn vergeten waarom ze staken).

Er staat weer geen maat op de fantasie van Fred waarin sprookjesachtige figuren gedropt worden in ongerijmde, absurde situaties. Het oorspronkelijke album dateert alweer van 1977 (de eerste vertaling volgde in 1981). Veertig jaar later is het met even veel plezier te lezen... en te herlezen.