Sandro Moon is een alom gefêteerde rockzanger. Hij rijgt de successen aan elkaar en zijn posters sieren menig jongemeisjeskamer. In volle midlifecrisis wil hij komaf maken met enkele van zijn oude demonen. Hij nodigt daarom de leden van zijn eerste bandje uit, een band die hij verliet aan de vooravond van hun grote doorbraak om een solocarrière te starten. Maar zelfs het topmodel uit de high end range van Laurastar zal niet voldoende blijken om alle plooien glad te strijken... Daarvoor is er te veel gebeurd, te veel gezegd en blijft de catharsis toch voor een deel uit.

Zep kennen we vooral van zijn humoristisch getinte jongerenstrips à la Titeuf, maar hier tapt hij uit een totaal ander vaatje, zowel qua scenario als qua tekeningen. Dit levert een fijn stripalbum op, maar eentje dat er niet volledig in slaagt om de seks-en-drugs- en rock-'n-roll-clichés te omzeilen. We trokken ook regelmatig parallellen met Love Song van Christophe Longé die een vergelijkbaar verhaal uitsmeerde over vier albums en zo iets meer ruimte kreeg voor een doorwrochte karaktertekening. Nu blijven sommige personages toch wat onderbelicht.

We zochten voor de aardigheid de leeftijd even op van deze Zwitserse succestekenaar en we hadden al zo'n donkerbruin vermoeden dat we ongeveer hetzelfde aantal jaren op de teller hadden. Het zou ons daarnaast niet verbazen dat ook de inhoud van onze respectievelijke platenkasten voor een groot deel overlapt. Net zoals wij meestal niet gediend zijn van een Sound of Silence, laat ook Zep zijn liefde voor muziek doorklinken in elke strook. En dat maakt het voor deze oude rocker dan weer wel de moeite waard...