Twee jaar geleden debuteerde Gentenaar Stijn Gisquière met Paradijs op Aarde, een bundeling van kortverhalen die eerder verschenen in Ink. Ook na het verdwijnen van dit striptijdschrift bleef hij echter strips maken zodat een tweede bundel niet kon uitblijven. De lofbetuigingen over deel 1 sieren de achterzijde van het nieuwe album. Volledig terecht waren zowel pers als publiek unaniem lovend over de verhalen van Gisquière: korte parabels waarin de kleine kanten van de mens zorgvuldig werden ontleed met de precisie van een miniaturist. Elk verhaaltje stond als een huis en toonde een jonge auteur die al verduiveld goed wist waarmee hij bezig was. Deze tweede bundel van Paradijs op Aarde verzamelt opnieuw veertien parels die je meermaals doen gniffelen of soms zelfs onwennig op je stoel doen schuifelen door zoveel pijnlijke herkenbaarheid. Ook de tekenstijl blijft hoogst herkenbaar. Gisquière vult zijn bizarre mensjes en straatjes op met een vreemd kleurenpalet van wit en paars, maar voegt daaraan geregeld andere, steeds doeltreffend gekozen tinten toe.

Stijn Gisquière komt voort uit de generatie van Ink, maar valt hier toch moeilijk te klasseren. Heel wat van deze jonge leeuwen bleken immers tekentechnisch tot indrukwekkende dingen in staat, maar vielen bij het verhaal beschamend door de mand. Net als Conz (Toen Ik nog Baas van de Wereld Was en binnenkort De Tweede Kus) bezit Gisquière echter over een groot verhalend talent. Aangezien hij dat weet te combineren met een unieke grafiek, maakt dat alles Paradijs op Aarde tot een aanrader voor alle liefhebbers van sterke stripverhalen. Denk je dat Vlaanderen geen talenten meer bezit die een strip toegankelijk én persoonlijk kunnen houden, think again.