"Als je links bent omdat je probeert jobs van je werknemers te vrijwaren en hen dat werk in aangename omstandigheden wilt laten doen, dan ben ik wellicht links. Maar om een sociaal beleid te voeren, heb je geld nodig, en dus moeten de bedrijven winst maken. Ik ben dus ook een rechtse kapitalist", zei Largo Winch een paar albums geleden. Niemand die zo goed zijn eigen dilemma kent als de miljardair in spijkerbroek zelf. De ouder wordende rebel voelt zich al enkele albums helemaal thuis in de wereld van de grote luxe. En dat wringt. Dat wringt bij de publieke opinie. Dat wringt bij Largo zelf. De grote onbaatzuchtige miljardair blijft echter gedoemd om voortdurend beoordeeld en veroordeeld te worden door links en rechts. Dit keer hebben andersglobalisten en hackers het op de Richard Branson van de strip gemunt. Ze hadden hun slag goed voorbereid. Op enkele minuten tijd haalden ze de waarde van de Dow Jones pijlsnel naar beneden waardoor Wall Street in die luttele seconden meer dan duizend miljard dollar in rook zag opgaan. Maar net als alle wereldbeurzen dreigden mee over kop te gaan, herpakten de koersen zich. De regulatoren waren buiten hun zinnen. Hoe kon dit gebeuren? Al snel kwamen ze erachter dat dit geen zoveelste fat finger, een banale tikfout, was maar een doelbewuste beurscoup die gelanceerd werd vanuit een van de rijkste, niet-beursgenoteerde bedrijven op aarde, de Winch Group. Largo komt zo opnieuw onder vuur te liggen door links en rechts. In de krochten van het dark net werd een virtuele magnum champagne gekraakt. Ze hebben hem.

Dit kon de zoveelste Largo zijn. Maar zoals je vandaag al links en rechts duizend keer gehoord, gelezen en gezien hebt, is dit album het begin van een nieuw hoofdstuk. De grote roerganger van de reeks, Jean Van Hamme, heeft immers een stap terug gezet en tekenaar Philippe Francq had verrassend snel zelf een nieuwe scenarist aangebracht. De gelukkige die een vervolg mocht breien aan de elf miljoen verkochte albums, is ene Éric Giacometti. Zijn adelbrieven zijn alleszins een kopie van die van zijn voorganger. Journalist Giacometti is een voormalige redactiechef Economie en succesvolle thrillerauteur die ook wat bescheiden stripscenario's op zijn naam heeft staan. De Fransman laat onmiddellijk een nieuwe wind waaien in de reeks. De sfeer is eigentijdser en donkerder geworden. De insteek eindelijk weer economischer. Back to the roots. Dit is duidelijk meer Zuckerberg en minder Bond.

De terugkeer naar de grote dagen wordt nog eens extra benadrukt door de vele flashbacks waar je weer de onbedorven Largo terugziet. Globalist Largo moet blijkbaar terug anders worden. Het zij zo. Geen idee zonder verhaal, maar ook dat zit wel snor. Aan alles merk je dat Giacometti een actuele, sterke plot kan schrijven en aardige dialogen uitgesproken krijgt. Aan de andere kant is hij geen Van Hamme. Giacometti worstelt soms nog wat met overvolle tekstballonnen, waar de letteraar niet altijd even zachtzinnig mee omspringt, maar hij kiest vooral voor een veel hectischer ritme. Scènes over de hele wereld wisselen elkaar in spoedtempo af. Rust is ons niet meer gegund.



Tekenaar Philippe Francq lijkt de moderne aanpak geweldig te vinden. Hij imponeert met camerastandpunten zonder de detailkracht van zijn tekeningen uit het oog te verliezen. Zijn close-ups en perspectieven stuwen het ritme nog hoger. En met een prachtige cameo van actrice Robin Wright zoals we haar kennen uit House of Cards heeft hij een nieuwe heldin gecreëerd die ons wel kan krijgen. Jawadde. Helaas wordt Francq door het continue zappen over de hele wereld gedwongen om een wel heel gevarieerd kleurenpalet te gebruiken. Ja, ook onze ogen wordt geen rust gegund.



Na twintig albums heeft Largo Winch een frisse nieuwe start genomen. De insteek is nu vintage, maar de uitwerking is verdomd actueel. We gaan niet rond de pot draaien: Morning Star is een andere Largo Winch, maar wel een goede. Nog maar eens.