Anthony is dertien jaar jong en samen met zijn jongere broertje Tim en zijn ouders spendeert hij zijn zomervakantie in Vannes in Bretagne. Twee maanden lang probeert hij deze vakantie te vullen met te tekenen, schelpjes te rapen en zich stierlijk te vervelen. Plots walst de zestienjarige Hélène zijn leven binnen. Haar moeder zoekt na een miskraam steun bij de ouders van Tim en Anthony, en de drie kinderen worden aan elkaars gezelschap overgeleverd. Niets zal hierna nog hetzelfde zijn.

De ouders hebben hun eigen leefwereld, de kinderen de hunne. De jonge tieners horen bij geen van beide en delen die eenzaamheid met elkaar. De jonge Tim dient om er ons aan te herinneren dat de kinderwereld niet zo ver achter hen ligt. Hélène zal de zorgzame rol van oudere zus op zich nemen, maar nog veel meer... De verlegen, stille en dromerige Anthony valt als een blok voor Hélène die durft te roken, die wijn steelt en die zich ongegeneerd omkleedt waar Anthony bijstaat. Maar nergens worden er hartjes in bomen gekerfd of worden er beloftes over eeuwige liefde gemaakt. Neen, er wordt verleid, opgehitst, uitgedaagd, en de liefde wordt expliciet getoond in al haar vleselijke details.

Nergens wordt het vulgair, nergens hebben we het gevoel dat we getuige zijn van iets onbetamelijks. Aartsmoeilijk, maar Bastien Vivès slaagt erin. In handen van een ander verteller was dit iets pornografisch en vunzig geworden. De jonge lolita ontneemt Anthony niet van zijn onschuld, ze toont hem de weg naar volwassenheid.

Als ouder van een jonge kersverse, verliefde puber kon dit verhaal er niet harder inhakken. Als volwassene zijn we vergeten hoeveel geheimen een kind heeft. We staren ons blind op de onschuld, en negeren het feit dat deze jonge wezens op het punt staan zich van kind naar volwassene te ontpoppen.

Niemand wil weten wat zijn kind al seksueel ontdekt heeft, of wat er echt gebeurt op avondjes waar de ouders niet bij zijn, maar we hebben maar al te vaak warme herinneringen aan onze eerste aarzelende stappen op het pad van ontdekkingen. Vivès' grijstinten en prachtige lijn geven het hele album de kwaliteit van die herinneringen.

Een meesterwerk. Onontbeerlijk. Hiervan worden we even stil.