Amédée Fario is een vreemde kerel. Een idealist, nooit te beroerd om zijn handen uit de mouwen te steken en met één grote passie: ooit deelnemen aan de Tour De France. En we hebben het niet over het huidige mediacircus, waarin de renners ritjes van een tweehonderdtal kilometer voorgeschoteld krijgen. Nee, het gaat hier over the real thing, de Tour aan het begin van de twintigste eeuw. In die tijd waren er geen wespen of gesneden broden, maar loodzware fietsen met houten wielen. In die tijd geen Museeuw-moppen van Raf Coppens, maar ellenlange ritten over onverharde bergwegen. Gelukkig was er ook geen oersaai commentaar van Renaat Schotte, maar keek het publiek ter plaatse naar de passage van de mannen van ijzer die, vaak de wanhoop nabij, hun moegetergde lichaam naar boven sleepten.

Om geld te verdienen en tegelijk in conditie te blijven, wordt Fario drager. Hij beklimt dag na dag de Pic du Midi, om in het observatorium op de top allerhande goederen af te leveren. De tegenslagen stapelen zich echter op en tijdens een kerstnacht slaat het noodlot toe. Amedée komt ten val en bij zijn thuiskomst moeten zijn bevroren tenen geamputeerd worden. Alle Fario-moppen (Fario komt thuis met een boze blik en zijn vrouw vraagt wat er scheelt. Waarop Fario: "Zwijg, vrouw, ik ben op mijn tenen getrapt!") van Raf Coppens ten spijt, zet de man door om zijn droom te verwezenlijken. Hij slaagt in zijn opzet en plaats al snel zijn gehalveerde zool in de voetsporen van Petit-Breton, Lapize, Garrigou,... en net als alle groten verdient hij een klok van een bijnaam. Fario treedt de herinnering in als de Teenloze Adelaar, zowat 15 jaar voor die andere adelaar, de grootste klimmer aller tijden, Bahamontes, in Toledo zal worden geboren…

Lax heeft duidelijk iets met vogels. Tussen twee afleveringen van De Kraai door, gooit hij twee passies, strips en wielrennen, samen in De Teenloze Adelaar. Het lidmaatschap bij de familie der gevederden, is echter het enige puntje van vergelijking tussen de twee. Waar De Kraai het van harde, vlugge trekken heeft (die het cynisme dat van de off-screen teksten druipt, nog versterken), blinkt de adelaar uit in een allesbehalve laks expressionisme. Wanneer Lax de winter tekent, voel je de bijtende vrieskou uit de pagina's komen. De zomers, voorzien van exotische bruintinten, geven dan weer een stralende gloed. En Amédée mag dan een tragische anti-held zijn, de warme penseelstreken waarmee Lax hem aan het papier toevertrouwt, schieten hem recht naar ons hart. Zucht. Een meesterwerk!