In Azimut komt het soort ongerijmdheid aan bod dat we nog kennen van Roze Bottel en Het Narrenschip. Een leger kleine mannetjes die mechanische vrouwenbenen bedienen, een voluptueuze zandgodin in wier boezem konijn Polo zich gravend verstopt, zelfkastijdende monniken met een vogelkooitje op het hoofd, een zwerm vliegende tapijten, een vallei met gebeeldhouwde benen als resten van een vroegere beschaving, een vrolijk volk kannibalen,... Nee, aan voorspelbaarheid lijdt deze reeks allerminst. Maar zoveel gekkigheid en nonsens in een absurde wereld die op springen staat, is als een lappendeken waarvan het stiksel het dreigt te begeven. De queeste van de hoofdpersonages, terwijl een oorlog tussen alle koninkrijken op stapel staat, heeft te lijden onder die opstapeling aan fantastische elementen. Een keer het verhaal weer op de rails ligt, is het album alweer uit. Als middenstuk van de vijfdelige reeks lijkt het op een overgangsalbum naar het vermoedelijke oorlogsgeweld dat in het vervolg losbreekt. Maar zoals gezegd: Azimut is onvoorspelbaar.

Jean-Baptiste Andreae draait er zijn hand duidelijk niet voor om om de verzinsels van Wilfrid Lupano (bekend van Krasse Knarren en Alim de Leerlooier) creatief in beeld te brengen. Niet alleen zijn de tekeningen en de inkleuring prachtig, hij speelt ook voldoende met zijn bladindelingen om de pagina's niet zomaar vlug vlug om te slaan.

Kom, nu snel dat vervolg voor wat meer overzicht.