Kobijn en de voltallige kliek met de liefjes en enkele extra genodigden erbij komen samen op een feestje. Een van de meiden voorspelde met haar tarotkaarten dat er iemand van de feestgangers achteraf zal sterven. Wat kan de oorzaak zijn? Een brand in het gebouw van een van de meiden, zelfmoordgedachten bij een afgewezen persoon, een kluwen elektriciteitsdraden, jonge delinquenten, een gevaarlijke hond, een indringer, een kwaadaardig gezwel of moet Kobijn boeten omdat hij met Richard op het hoofd van een soms in de gang spuwende onderbuurman bedorven Danoontjes gooide? Het feestje draait alleszins uit op een fiasco, nog niet in het minst omdat de ene na het andere liefje breekt met haar vriend. Na drie pulkieke breuken ziet Kobijn de bui hangen en maakt het zelf uit met zijn vriendin Nadia om zijn eigen gezicht te redden. Nochtans was zij niet zinnens het voorbeeld van haar vriendinnen te volgen. Maar het kwaad is dus geschied. Wat een feestje!

De Ongelofelijke Avonturen van Kobijn moeten het niet hebben van de actie (want die is er niet) of de uitgesponnen intrige (want die is er amper). De blabla waar Fransen zo goed in zijn — maar lang niet altijd — leest ook in vertaling vlot en sprankelend. Zo blijft het humorgehalte wel op peil. De dialogen en situaties komen nog net niet over als een degelijke sitcom, al komt Lewis Trondheim aardig in de buurt van de betere praat- en relatiekomedies op tv, zo ergens tussen Mad About You, Seinfeld en Friends in, maar dan zonder de Amerikaanse neuroses.