Oei, tijdens de eerste pagina's duizelde het ons van de namen van personages en uitleg over situaties die we te onbelangrijk achten voor de voortgang van het verhaal. Maar een keer de gemaskerde Fudo in een bos met een gigantisch slagzwaard de weg verspert van een samoerai, zijn meester en zijn gezelschap is de pret verzekerd. Dat slagzwaard dient niet om een appeltje te schillen, tenzij spreekwoordelijk. We zijn enkele jaren verder na deel 1 en opnieuw lopen het heden van krijgsleider Fudo en zijn verleden naast elkaar. In het verleden is hij nog steeds op zoek naar zijn weggevoerde zus Mikiko. Het springerige meisje Kaida, die behendig omspringt met dolken en haar stampvoetjes, heeft hem in het bos aan het werk gezien en achterhaalt wat later zijn ware identiteit zonder masker. Fudo krijgt een lesje, maar ook aangereikte hulp. En zo verneemt hij dankzij haar meer over zijn masker. Het verhaal ontspint zich verder en baadt in verzengend rode tinten. Vooral in het heden handelt Fudo bijzonder brutaal. Hoe reageert hij op de terugkeer van Kaida die een ware aanwinst voor de reeks betekent?

Op de kunde en de kunst van Saverio Tenuta staan vooralsnog geen maat. In dit album staan heel wat uitmuntend getekende prenten, scènes en pagina's. Alleen in de opbouw van het verhaal zouden we hem toch eens willen influisteren dat less ook wel more is. In de inleiding trapt hij in de val om zijn eigen fantasywereld te veel te willen aankleden om het geloofwaardigheid te schenken, maar het schept alleen maar afstand. Als hij ons zoals in het grote middenstuk meer in de actie stort en de lezer blijft vergasten op boeiende confrontaties met andere personages is dat al goed genoeg. Vooruit, op naar deel 3.

Tegelijk verscheen ook deel 3 van Izuna, het eerste deel van de tweede cyclus van de vierdelige reeks, op scenario van Tenuta. Van tekenares Carita Lupattelli hoeft Tenuta geen concurrentie te verwachten, maar de inkleuring is wel heel erg goed.