Jolan, die sinds het vorige deel zijn aan Alzheimer lijdende vader vervangt als protagonist van de reeks, heeft de tussenwereld bereikt. In afwachting van het splitsen van Brussel-Halle-Vilvoorde, heeft Manthor voor hem en zijn vier metgezellen alvast een andere opdracht klaar: het schild van Thor stelen. Slechts een van de groepsleden zal de opdracht overleven en de uitverkorene van Manthor zijn. Wie o wie zou dat kunnen zijn?

Met dit tweede deel uit de pen van Yves Sente begeeft deze commerciële topreeks zich standvastig verder op de ingeslagen weg. Steunend op een aantal fundamenten, vertelt Sente een klassiek avonturenverhaal. Er is de Noorse mythologie waaruit dankbaar naar inspiratie wordt gevist. Er is de X-Men-achtige groep rond Jolan: ieder met zijn eigen specialiteit en zijn eigen (rot)karakter, van het ettertje Arlac tot de vreemde Ingvild die ongetwijfeld nog met Jolan in de koffer zal weten te duiken. Er is verder het door elkaar weven van de twee verhaallijnen die in de nabije toekomst vlekkeloos in elkaar zullen overlopen. En dan is er nog de fijne vondst waarrond de afwikkeling van dit avontuur draait en die we je zelf laten ontdekken.

Sente beheerst zijn vak prima, maar toch missen we een soort evenwicht in het verhaal. De aanloop lijkt eeuwen te duren, waarna hij plots moet hebben vastgesteld dat hij geen one-shot van 72 pagina's vertelde en vlugvlug naar een "wordt vervolgd" met nog enige spankracht moest toewerken. En dat lukt, maar slechts net met de hakken over de sloot. Ook bij de tekeningen van Rosinski ontwaren we soms enig haastwerk en bekruipt ons een onbehaaglijke heimwee naar pakweg Alinoë of Het Sterrenkind. Dat ligt echter meer aan onze nostalgische ziel dan aan het schilderwerk van Rosinski, moeten we eerlijk toegeven. In het vooruitzicht van een nieuw deel, waarin Thorgal ongetwijfeld toch terug een meer prominente rol zal gaan vertolken, troosten wij ons verder met de dvd's van De Heren van Zichem en ons dagelijks uurtje Radio Minerva.