Vier jaar na zijn laatste moord geniet onze Killer van een welverdiende rust in Venezuela. Toch lijkt hij het stilaan beu te worden om op zijn lauweren te rusten en snakt hij weer naar wat actie. Ook het bloed van een huurmoordenaar kruipt nu eenmaal waar het niet gaan kan. Via via wordt hij een pion in het kluwen rond de Midden-Amerikaanse oliemaffia. Zijn killercapaciteiten zullen hem dan ook regelmatig goed van pas komen.

Deze tweede cyclus van De Killer (dit album bundelt de delen 6 tot en met 10) is weer bloedstollend knap geconcipieerd, al laat scenarist Matz je regelmatig even op je honger zitten. De voortdurende monologue intérieur van het hoofdpersonage maakt je deelgenoot van zijn introspectieve kant en toont je de barsten in zijn zorgvuldig gecultiveerd pantser. We zijn ook grote fan van de tekeningen van Luc Jacamon. Deze autodidact slaagt er steeds weer in om in zijn ogenschijnlijk simpele stijl de juiste sfeer te vatten. Regelmatig maakt hij ook gebruik van een onverwachte, grote tussenpagina. Meestal vinden we een dergelijk opzet bladvulling, maar hier werkt het wonderwel.

We kunnen het niet onder stoelen of banken steken dat we redelijk gek zijn op deze keiharde serie die zich moeiteloos onderscheidt van andere reeksen in het genre. Hoe zou het trouwens zijn met de De Killer-filmplannen van David Fincher en Brad Pitt? Ook al even niks meer van gehoord...