Na 35 albums behoor je als stripreeks stilaan tot het meubilair van een uitgeverij en heb je als auteur onherroepelijk een schare fans verzameld die je werk blijft kopen. Maar zo'n reeksen hebben wel uitschieters nodig om de mindere delen, die onvermijdelijk bij langlopende reeksen horen, goed te maken. Wel, dit vijfendertigste album is zo'n uitschieter.

Een keer we voorbij de foeilelijke cover met buitensporig anatomische wanverhoudingen zijn geraakt, duikt zonder voorafgaande uitleg een zeventienjarige Kurdy op bij een schuur waarin het moddervette, tot een lichtgevend Jezus-beeld pratende personage Mama Olga hem welkom heet. De jongen wordt op de hielen gezeten door twee militieleden met grote letters T op hun uniform. Hermann heeft voor zijn post-apocalyptische wereld eindelijk een oorzaak gevonden: 't is de schuld van Donald Trump, maar meer doet hij er ook niet mee. Mama Olga neemt de jonge knaap in bescherming en schakelt hem in voor haar eigen smerige klusjes. Ach ja, de jongen is nog zo naïef, zelfs beleefd. Maar zijn nieuwe situatie zal hem tekenen. Er vallen lijken.

Jeremiah komt helemaal niet voor in dit album. Het hele verhaal is een flashback naar Kurdy's jeugd, hoe hij muilezelin Esra ontmoette en terloops hoe hij aan zijn helm kwam. Daar was volgens Hermann veel vraag naar door zijn fans. De antwoorden krijgen we netjes geserveerd, maar Hermann maakte er geen album van dat alleen maar ter wille van de fans is. Afwisselend sereen, dan weer brutaal als gewoonlijk, met ruime aandacht voor veelzegende stiltes, heeft hij echt wel een goed verhaal opgebouwd met een sterk nevenpersonage dat voor goede vondsten en een 'bewogen' einde zorgt.

Maar de tekeningen... Hermann is nog altijd een straffe decortekenaar wiens aquarelinkleuring even spontaan, sfeervol, duister als juist is. Helaas is hij al lang niet meer die overtuigende personagetekenaar van weleer. Er staan ronduit afgrijselijke personages in dit album (en in vele andere de laatste jaren). Dan bedoelen we niet de gewild afzichtelijke tronies van personages, want aan schoonheid heeft Hermann geen boodschap, maar de lompe onjuistheid van verhoudingen, anatomie en dergelijke meer die ons doen afvragen of verantwoordelijken bij uitgeverijen of Hermanns eigen entourage werkelijk zo schijterig zijn om de auteur op die fouten te wijzen.