De cover van dit verhaal naar de novelles van Jack London verraadt het al: een dromerige held, een zeilschip, de verre einder,... De held is David Grief, schatrijk dankzij het verbouwen van rubber, cacao en kopra (gedroogde kokos) in de tropen van het zuidelijk halfrond (in dit boek meerbepaald de omgeving van de Salomonseilanden van Oceanië), maar onverbeterlijk avonturier gebleven en het gelukkigst op de Wonder, het zeilschip waarvan sprake. De inboorlingen noemen hem om zijn fortuinlijke levensloop de Zoon van de zon. Al is Grief zo rijk als de Stille Zuidzee diep is, als een stuk uitschot hem nog centen schuldig is, gelden voor hem Grote Principes en zijn Reputatie. Via via komt Grief te weten dat de snoodaard én een aantal andere kapiteins van concurrerende schepen uitgenodigd zijn door een gek geworden rijke zonderling op een bijna verlaten eiland, legendarisch voor zijn parels. Hijzelf is niet uitgenodigd op de uitverkoop van Parlays parels, maar komt toch opdagen, zij het voor een meer amoureuze en tragische reden: Parlays dode dochter was de enige vrouw die ooit Griefs hart beroerde. Parlay had — gek of niet — echter zijn redenen om Grief niet uit te nodigen: hij weet dat er een dubbele tyfoon op weg is naar zijn eiland...

Jack London was een succesvol Amerikaans schrijver en journalist van de belle époque, maar overleed al op zijn veertigste aan een nierfalen en alcoholisme. Ongetwijfeld heb je al van het verfilmde White Fang gehoord. London schreef als naturalist niet alleen over de brute kracht en schoonheid van de wildernis, maar was ook een overtuigd socialist die de klassenstrijd predikte. In Zoon van de Zon bestrijdt zowat iedereen elkaar, maar klinkt toch ook de overtuiging dat geld (of parels) niet gelukkig maken, zeker niet de zwijnen die Parlay naar zijn verdoemde eiland lokt. Verder spat het naturalisme van London van de pagina's als het zoute water van Micronesië. Veel drank, weinig vrouwen en norse koppensnellers kruiden er het hachelijke zeemansleven van de avontuurlijke Europeanen die er hun fortuin proberen te maken.

Ook in zijn tekeningen is Henninot realistisch en rauw, tot zelfs apocalyptisch aan het slot. Een mooie portie avontuur, maar eigenlijk ook niet veel meer dan dat.