1666. In Londen is een als pestdokter uitgedoste seriemoordenaar aan het werk. Hij heeft het gemunt op straathoertjes. Ook een vertrouweling van koning Charles II, tegen wie complotten worden gesmeed om hem van de troon te stoten, ging het hoekje om. Majoor Pike krijgt de opdracht de moorden te onderzoeken en de dader te klissen. Maar er is meer dan alleen een reeks moorden aan de hand. Er is een driest plan om de stad Londen in brand te steken en de schuld in de schoenen te schuiven van de Hollanders, die met de Britten wedijveren voor de heerschappij over de wereldzeeën.

Met De Grote Zeeslagen wenkt sinds dit jaar een nieuw avontuur voor Jean-Yves Delitte. Hij zette nog wel een punt achter het onderzoek in Het Bloed van Lafaards, hoewel hij niet zelf die beslissing heeft genomen. Daags na een goede evaluatie bij het Franstalige moederbedrijf van Casterman kreeg de tekenaar alsnog te horen dat de reeks wordt stopgezet. De twee tweeluiken zijn wel netjes afgerond, maar op de laatste pagina staat een cliffhanger en een aankondiging van een deel 5 dat er dus niet zal komen.

Het maakt Delittes track record van stopgezette reeksen er niet fraaier op. We missen nog steeds Tanâtos, die door een conflict met scenarist Didier Convard tot een einde kwam, maar ook in Het Bloed van Lafaards zagen we per nieuw deel een grotere toekomst voor de historisch interessante reeks met voldoende maritieme aandacht, toch een stokpaardje van Delitte. Een blijvende kritiek op de tekeningen is de wanverhouding van de grote hoofden op te kleine lichamen, een euvel waar Hermann zich dezer dagen ook overmatig aan bezondigt. Een treffend, maar lelijk voorbeeld, is te zien in de voorlaatste prent van pagina 46. Dan maken Delittes schepen, decors en kostumering toch veel goed om de albums niet zomaar weg te lachen.