Eén van de vier van Baker Street uit de titel van deze sprankelend nieuwe reeks blijkt op het einde van deel 1 een meisje te zijn en het laatst bijgekomen lid landt altijd op zijn vier pootjes als hij valt. Billy, Charlie (Charlotte), Black Tom en de kat Watson leveren hand- en spandiensten voor de beroemdste detective uit het Victoriaanse tijdperk en lang daarna: Sherlock Holmes die in Baker Street woont. De straatkinderen zijn z'n ogen en oren, zijn spionnen en handlangers, maar in deze reeks beleven ze voornamelijk hun eigen avonturen.

De bonus van deze reeks is dat het bol staat van de verwijzingen naar de detective van Arthur Conan Doyle bijvoorbeeld als er eventjes sprake is van de hond van de Baskervilles. Maar hij treedt niet pertinent op de voorgrond, hij is zelfs amper te zien. Ook spelen de scenaristen Olivier Legrand en Jean-Blaise Djian slim met historische figuren en situaties zoals Jack The Ripper, Russische revolutionairen in Londen (en zelfs met The Beatles door personages gewoon een straat over te laten steken) zonder daarbij té slim te zijn. Een scenarist als Yann zou hierbij al lang zijn hand overspeeld hebben door zijn verhaal te overladen met knipogen. Nee, in eerste instantie is De Vier van Baker Street een vlotte, avontuurlijke en prettige detectivestrip waarbij de straatkinderen al dan niet vrijwillig verwikkeld raken in onderzoeken waar ze ook nog eens oplossingen voor aanreiken of die met alle geweld forceren. In deel 1 verdwijnt de vriendin van Black Tom en is er iets onfris aan de hand in een bordeel. In deel 2 krijgen ze te maken met Russische geheime politie die in opdracht van de tsaar infiltreert in buurten waar Russische immigranten (niet zelden revolutionairen) zich ophouden.

Tekenaar David Etien beleeft zichtbaar plezier aan het tekenen van de verhalen. Hij houdt zich uit de buurt van een sombere sfeer die we meestal terugvinden in verhalen die zich afspelen in de Victoriaanse gaslichtperiode. In werkelijkheid zal de zon toen ook weleens geschenen hebben. Dat merken we alvast aan de heldere inkleuring. Ook de invloed van Régis Loisel, die het voorwoord van deel 1 schreef, is duidelijk aanwezig. Dat valt makkelijk af te leiden aan de expressies, de close-ups, de beeldregie, de kadrages, noem maar op. Het lag daarom min of meer in de lijn van de verwachtingen dat Etien Vincent Mallié (die het te druk heeft met De Grote Dode) mocht opvolgen voor de prequelcyclus van Op Zoek naar de Tijdvogel waarvan zijn eerste album in oktober verschijnt.

In het Frans zijn er al zeven delen verschenen en de complimenten blijven toenemen. Mocht het een vertaaluitgever behagen een andere vrolijke reeks met Baker Street als decor uit te geven, dan is de parodie Baker Street (vijf delen bij Delcourt door Nicolas Barral en Pierre Veys, de auteurs van de Blake en Mortimer-parodie Philip en Francis) misschien nog een tip.