De Franse generaal Charles de Gaulle is op Britse bodem waar hij Winston Churchill (de echte én zijn dubbelganger die overlijdt) ontmoet. Ook nazi Rudolf Hess waart in Schotland rond om een opdracht uit te voeren en de scoutsgroep de Libellenpatroelje meldt zich bij de Gaulle aan die een pittige geheime missie op Franse bodem voor de meiden in petto heeft. Ondertussen laat Adolf Hitler in zijn concentratiekampen een Joodse oud-wiskundeleraar opsporen. Hij heeft nog een appeltje te schillen met de man die hem in zijn nachtmerries de duivel aandoet.

De in 1988 in zeer goede doen zijnde tekenaar Marc Hardy en de heilige huisjes omver gooiende scenarist Yann pijnigen voor de derde en laatste keer onze hersenen om de pure nonsens en historische knipogen van elkaar te scheiden in dit album van De Libellenpatroelje. De laatste pagina maakt duidelijk dat er nog een vervolg moest komen, maar de auteurs gaven het op om zich sindsdien te wijden aan andere reeksen. Twee amusante kortverhalen met dezelfde personages ronden het album af.

Zwarten met dikke lippen, Joden met lange, scherpe neus, personages met pedofiele trekjes, scherpe historische satire,... Yann gooit het allemaal op een hoop en voegt er nog een onwelriekende dosis schokeffecten aan toe. Dergelijke albums worden dezer dagen gewoon niet meer gemaakt. Het zou de makers heel wat commentaren tot zelfs doodsbedreigingen op social media opleveren. In de jaren 1980, die tegenwoordig als een moment van ongeremde mogelijkheden gelden, kon het min of meer wel.

De vele knipogen hebben weliswaar een negatieve invloed op de leesbaarheid, maar dan hoofdzakelijk omdat je wellicht lang niet al die info (her)kent. De Libellenpatroelje is daarom een uitdaging voor de lezer van nu. De grappige, soms wrange scènes die dezer dagen nog wel een grinnik ontlokken (de Gaulle tijdens een fotoreportage als gezinshoofd, de wetenschapper in het concentratiekamp die berekent dat er minstens 135 miljoen verbrande Joden nodig zijn om met de vrijgekomen chloorfluorcarbonaten een gigantisch gat in de ozonlaag boven het nazirijk te bekomen) en de in onze ogen fantastisch grimmige en vaak ongemakkelijk ogende tekeningen van Hardy maken het goed, maar deze reeks blijft een harde noot om te kraken.