Op 16 juli 2017 overleed George A. Romero. Als regisseur bepaalde hij met zijn doorbraakfilm Night of the Living Dead het beeld van de zombie dat we vandaag nog steeds als een standaardvoorstelling beschouwen. Hij plaatste de zombie in een realistisch heden en liet hen bewegen als logge, traag schrijdende hordes gruwels. Bovendien stopte hij zijn zombiefilms vol dubbele bodems en maatschappijkritiek (over de Vietnamoorlog, racisme, rechtse politiek, massamedia,...).

Elia Bonetti en Jean-Luc Istin maakten geen verstripping van de originele filmreeks, maar wel een update, alsof Night of the Living Dead met de middelen van vandaag zou gemaakt worden. Je krijgt nog wel je porties lijkwitte, bloedende, half rottende, met hun scherpe tanden grijnzende zombies, maar net zoals in andere zombiereeksen als Walking Dead gaat het meer om hoe de overlevende mensen omgaan met deze plaag en vooral met de andere overlevenden. Lang niet iedereen laat zich namelijk leiden door opstoten van solidariteit, uit zelfbehoud worden net zo goed gezonde mensen afgemaakt. Hodge, de zwaarbewapende manager van hotel Montval, is zo iemand die overlevenden op de korrel neemt om zijn eigen gezin en achtergebleven entourage te beschermen. De meesten vinden zijn keuzes weerzinwekkend. Toch lukt het enkelen (onder wie Mandy) een toevlucht te vinden in het hotel, maar voormalige vijanden van Hodge willen nog met hem afrekenen.

Vooral de louterende verhaallijn van Mandy is de sterkte van deze complete trilogie. De oplossing die ze bedenkt om aan de zombies te ontsnappen, lijkt zich tegen haar te keren. Maar er schuilt een boodschap over assimilatie in. Wanneer is ze echt vrij? Istin schreef een boeiend, vlot verteld verhaal waar nog wat ballast uit gerukt kon worden, maar ons verblijf in hotel Montval beviel ons ten zeerste.

Elia Bonetti voelt zich duidelijk in zijn sas in dit genre. Er is iets met monsters, horrortaferelen en in dit geval zombies dat veel tekenaars met volle overgave uit hun comfortzone doet stappen om het beste van zichzelf te kunnen geven. Het plezier dat ze zelf ondervinden om dergelijke, van het conformisme afwijkende zaken te tekenen, valt lezers op. Je moet eens wat vaker monsters of zombies vragen op signeersessies in plaats van halfnaakte babes. Je zal beloond worden voor je verzoek.