In ons interview met Lanfeust-schepper Christophe Arleston in 2014 gaf de scenarist aan dat we Cians dochter Cixi nog wel zouden terugzien. Hij heeft zich aan zijn woord gehouden, want ze speelt inderdaad weer mee in dit album. Een grotere rol is weggelegd voor haar tante, de originele Cixi. Zij heeft Lanfeust in het vorige album gered en lapt hem nu eerst figuurlijk weer op en later in het album put ze hem weer uit. Samen met Hebus en enkele andere nevenpersonages gaan ze op pad om het kwaadaardige wezen Lylth te stoppen. Voor een deel slagen ze in hun missie, want aan het einde is Lylth in ieder geval al kleiner van omvang dan in het begin.

Arleston houdt dit keer een straf tempo aan, want er gebeurt veel. Soms vliegt hij bijna uit de bocht, maar hij weet nog net op tijd op de rem te trappen. Helaas gaat het wel ten koste van de humor tussen Lanfeust en Hebus. Hun samenwerking en dialogen waren vaak het hoogtepunt van menig album, en helaas is die humor in dit album wat dun gezaaid, op de scènes met de vallende zwaardvissen en vooral de pratende draak na. De uitvinding van de draak die uit het duizend jaar oude ei komt en slechts één dag te leven heeft, is het sterkste punt van het hele album. Didier Tarquin levert ook nu weer vakwerk af, maar ook voor hem geldt dat we het allemaal weleens beter hebben gezien.

We sparen onze kritiek inderdaad niet, maar dat komt omdat we Lanfeust doorgaans een goede reeks vinden. Dat maakt van ons nog geen idolate fans.