Hibakusha verleidde ons door zijn exotische titel en zijn mooie cover. We zagen een ravissante jonge vrouw een schouder ontbloten, met eronder een soort menhir en een kussend koppel. En dat in de collectie Vrije Vlucht. Dat beloofde! Maar net zoals bij het echte verleidingsspel loert soms de teleurstelling om de hoek.

Ludwig is een Duitse vertaler-tolk Japans-Duits ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Zijn talenkennis zal zijn lot beïnvloeden, maar ook zijn lust voor het vrouwelijk schoon. Hij is even briljant als hij hitsig is. Al op de zevende pagina zien we een eerste erectie. Nu wordt het wel heel ernstig, bromden we in onze baard (de hele redactie deelt één baard die bij juffrouw Jannie aan de balie kan ontleend worden als er dient gebromd te worden). Gevangen in een liefdeloos huwelijk grijpt hij elke kans om te scharrelen met beide handen gretig aan. Op de eerste pagina's geeft hij een lift aan een angstig meisje in een bos aan de rand van Berlijn. Meteen begint Ludwig te dagdromen, maar wanneer toevallig blijkt dat Ludwig bij de Hitlerjugend gezeten heeft, vlucht het meisje verschrikt weg. Ludwig blijft achter met haar medaillon in de handen.

Een medaillon. Een opvallend medaillon. Dat ze rond haar nek droeg. Met een Davidster. Anno 1943. In Berlijn. Kijk, van dat soort zaken begint onze bullshitdetector te bliepen en te kraken alsof-ie nog roadie van Kraftwerk geweest is. Later wordt Ludwig overgeplaatst naar Japan, waar zijn passie wel beantwoord zal worden. Er ontspint zich een passionele relatie tussen Ludwig en een Japanse masseuse. Hoe diep de liefde ook gaat, nergens komen we de naam van deze vrouw te weten. Vreemd. Kleine quiz: Romeo en? Julia. Samson en? Delilah (als u Bobientje antwoorde gelieve je te verwijderen van deze site). Jack en? Rose. Het is toch enorm vreemd dat men vergeet deze belangrijke vrouw een naam te geven? Er is wel meer mis met deze strip.

Hibakusha doet heel hard zijn best om enkele heel serieuze zaken aan te kaarten. Een onmogelijke liefde in Hiroshima net voor de bom valt. Het schuldbesef van de arme drommel die meedraait in het militair apparaat om er zelf niet door vermorzeld te worden. De liefde van een vader voor zijn kind dat hij achtergelaten heeft. Het eergevoel van de Japanner. De kil- en starheid van militairen.

Dat alles probeert men in één album van 64 pagina's samen te vatten. We hebben de roman waarop deze strip gebaseerd is niet gelezen, maar we kunnen vermoeden dat deze adaptatie gewoon te veel van de verhaallijnen van de roman probeerde mee te nemen. Ook wordt er nogal zwaarwichtig met gezwollen taal gegooid alsof het slagroomtaarten in een Laurel en Hardy-sketch zijn. Wat vind je van het volgende: "Het bewustzijn verzonken in de atomen... onwrikbaar als sterren aan de hemel. Alles gaat samen in mij... als een onuitwisbare afdruk. De herinneringen stapelen zich op." Kijk, je moet al van goeden huize zijn om dit te laten werken.

En toch... en toch... Toch hebben we de moeite genomen om dit allemaal neer te pennen, om deze strip vier, vijf keer te lezen. Omdat er een beregoede strip in zit. Er hangt gewoon te veel tralala rond. De tekeningen zijn intrigerend, bij vlagen mooi. Steeds zeer goed gekadreerd. De bijgevoegde tekeningen aan het einde van het album bewijzen ons gelijk. Graag zien we deze Olivier Cinna terug. Maar met een betere scenarist.