Jon(athan) zit gevangen tussen twee vuren. Hij is geen volbloed-Brit en de Birmezen zien hem evenmin als een van hen. Hij is loyaal aan (de nagedachtenis van) zijn moeder, terwijl hij te gehoorzamen heeft aan zijn vader, de lokale Britse commandant. Jon trekt ook graag op met de Amerikaanse kapitein 'oom Archibald', maar die probeert dan weer de aandacht te trekken van Ruby, de nachtclubzangeres die Jon zo intrigeert. En dan valt Japan aan...

Andermaal de Tweede Wereldoorlog als decor voor tekenaar Thomas Du Caju. De man weet wel waarom hij na Betty & Dodge opnieuw naar dit tijdvak terugkeert. Oldtimers, vliegtuigen, uniformen en dus veel fotografische research. Het ligt hem en dat is zichtbaar. Wanneer Du Caju mensen tekent, focust hij niet zelden op de hoofden. Die zijn bijgevolg zijn handelsmerk geworden, uit de duizenden herkenbaar.

Jean-Claude van Rijckegem, vaste werkpartner van Du Caju start zijn verhaal door de dilemma's waarmee Jon worstelt te benadrukken. Dat vraagt z'n tijd. Wanneer de bom barst, zijn we al tamelijk ver in het verhaal. Jons denken en voelen staat centraal, maar toch lijkt daar nog niet alles verteld. De stroeve relatie van een militair met zijn tienerzoon, wie zegt dat van Rijckegem daarover niet nog wat achter de hand houdt voor het komende deel? De Japanse agressie even voor de aanval op Pearl Harbor zet de motoren van dit verhaal dan toch echt in gang. Eens de vliegtuigen opgestegen, bleek het voorgaande eerder een testvlucht. Dit was een opwarmertje. Nu is de koers gezet voor het volgende deel, dat flitsender lijkt te gaan worden. Brits-Birma is nu immers in oorlog met Japan en alweer zit Jon tussen twee vuren.

We geven deze nieuwe reeks dus wat tijd om te groeien in de weg die het uitwil, net als de tienerzoon die er het hoofdonderdeel van uitmaakt.