De wereld is om zeep. De traditionele energiebronnen zijn uitgeput. De oude dame Europa is maar een vage schim van zichzelf. De voormalige ontwikkelingslanden zijn nu de machtspolen van de aarde. De Parijse Romane, een blanke — en dus minderwaardige — politie-inspecteur doet onderzoek naar een verdwenen lijk. Haar speurtocht voert haar naar de machtige multinational Algapower. Het ecologische bedrijf werd rijk door kooldioxideabsorberend beton, energieopwekkende verf en algenverwerking. Maar nu lijken ze hun boekje ver te buiten te gaan door alle ethische regels te breken. Ze hebben het DNA van een dolfijn veranderd waardoor ze met het dier kunnen praten. Helaas is dit nog maar het begin. In het rijke Brazilië doet Romane pas echt de doos van Pandora open.

Bij deze vijfdelige stripreeks passen geen grote woorden. Ze heeft geen nood aan machtige volzinnen over diepzinnigheid, kunst met grote K of andere weloverwogen filosofieën. Mermaid Project is gewoon een uitstekende avonturenstrip. Toegegeven scenarist Léo — jawel dé Leo van Aldebaran, Overlevenden en andere Kenya's — heeft ook aan deze strip zijn typisch ecologisch en maatschappijkritisch tintje gegeven maar co-scenariste Corine Jamar houdt het drammerige af. Snedige dialogen, snelle actie en af en toe wat bedrijfstechnische diepgang, het klopt allemaal. Hierdoor raast de strip voort, fast and furious.

Tekenaar Fred Simon (Clownvisje, Rails) is in grote doen. Zijn neo-futuristische stadsdecors zijn op het barokke af. In die weelderige details zet hij dan zijn karikaturale personages neer. Een heerlijk conflict, maar de helft van de tijd kijken de personages je frontaal aan. Aangezien Fred Simon ze echt wel in de pen heeft, is dit vreemde trucje waarschijnlijk de bedoeling. Willen ze de lezer rechtstreeks aanspreken? Geen idee, maar het maakt ons wat ongemakkelijk. Ze komen ons wat te dichtbij. Vervelend, maar we kunnen er zeker mee leven.

Mermaid Project is een geweldige B-strip. Lekker erover en toch ecologisch verantwoord.