Zeker vijf minuten hebben we gedraald. Gaan we het doen? Of toch niet?... Dit ziet er alweer een fantastische integrale uit. Maar is Steven Sterk geen te gedateerde kinderstrip? We hebben er toch een paar uitstekende albums van gelezen. Bovendien bevielen de integrales van Johan en Pirrewiet ons ook. Foert, we doen het.

224 pagina's verder is er van ons initieel twijfelen geen spoor meer over. Het eerste dossier is om vingers en duimen bij af te likken. En de drie verhalen deden ons direct beseffen waarom we dit reeksje steeds als eerste lazen in de dikke Robbedoes-verzamelalbums. En onze favoriete verhalen moeten dan nog komen. Joepie!

Steven Sterk is een accidential hero. In 1960 vroeg Charles Dupuis aan Peyo om zijn kattenstrip Poesie in Robbedoes te laten verschijnen in plaats van in de kinderbijlage van de krant Le Soir. Peyo stemde uiteindelijk toe, maar hij wou de redactie die hem tien jaar eerder kansen had gegeven, niet voor schut zetten. Hij stelde hun een nieuwe held voor: Steven Sterk. Steven moest het antwoord bieden op de ééndimensionale, onoverwinnelijke Amerikaanse superhelden die Peyo verachtte. Zijn held moest hetzelfde kunnen als die patsers, maar wel een achilleshiel hebben. Waarom niet kiezen voor een klein, supersterk jongetje dat zijn krachten verloor als hij verkouden was? Ironischer kon haast niet. Zijn makker André Franquin was de eerste die ingelicht werd. Hij vond het idee zalig. De tekenaar die net succes had met Guust Flater, tekende er onmiddellijk wat schetsen bij. Peyo vond ze super. Steven Sterk was geboren. Toen Dupuis hiervan lucht kreeg, mocht Poesie nog wat wachten. Steven kreeg voorrang! Maar Peyo verzoop toen al in het werk met zijn Smurfen. Hierdoor werd Steven Sterk vooral een conceptreeks voor verschillende iconische tekenaars uit de Dupuis-stal. Will, Jidéhem, François Walthéry, Jean Roba,... noem maar op.

De integrale gaat chronologisch van start met De Rode Taxi's. Je herkent duidelijk de tekenstijl van Peyo. Het is een perfecte mix van de helder leesbare Hergé en de zwierigheid van Franquin. De decors zijn dan al van Will. De plot is simpel: in het dorpje Blijdenburg vestigt er zich plots een enorm taxibedrijf. Hun rode wagens concurreren er iedereen weg. Maar dit is blijkbaar niet genoeg voor de eigenaar. Hij wil meer, veel meer. Het verhaal is een aardig kennismakingsverhaal met flink wat knipogen naar de tijdsgeest van eind jaren 1950. Ach waar is de tijd dat gangsters nog ééndelige kostuums en dassen droegen en het lezen van stripbladen als verderfelijk werd beschouwd... Dat dit album nog steeds indruk maakt, werd een paar jaar geleden nogmaals bewezen met de verfilming. De strip is tien keer beter dan de geflopte film. Jean Reno of niet.

Het tweede verhaal, Mevrouw Aldophine, is een rasechte klassieker. Een knutselaar heeft een robot gemaakt die sprekend lijkt op de hoogbejaarde Adolphine. Alleen heeft hij bij een reparatie twee kabeltjes verkeerd aangesloten. Hierdoor slaat ze op hol en wordt de robot de leidster van een bende gangsters. Of is het toch mevrouw Adolphine? In dit album is Peyo op zijn best: toegankelijk, zwierig en vooral grappig. We hadden zelfs na vijftig jaar nog steeds te doen met die arme gevangenisbewaker.

Voor het derde verhaal gaf Peyo de fakkel al grotendeels door aan François Walthéry. De jonge studiomedewerker nam het geschenk met beide handen aan. Hij tekende liever Steven Sterk dan weer eens honderd identieke Smurfen. Gelegenheidsscenarist Yvan Delporte baseerde zich voor De Twaalf Werken van Steven Sterk duidelijk op de oud-Griekse mythes rond Herakles. Een brassband kreeg ooit van een sjeik een eigendomsakte van een stukje woestijn cadeau. De heren verscheurden het papier en hielden elk een stukje bij. Maar nu is er olie gevonden in hun woestijnperceeltje. Ze zijn rijk als ze de akte weer aan elkaar konden kleven. Steven en zijn vriend taxichauffeur Pijpers gaan erop uit. Maar één iemand is hen steeds voor. De Twaalf Werken moet het wat hebben van het repetitieve waarin Raoul Cauvin zo uitblonk. Ondanks het schitterende tekenwerk van Walthéry — Steven die de trein stopt! — valt het verhaal vandaag toch wat te licht uit.

Deze eerste integrale over een toevallige held blijft ook na vijftig jaar brokken maken. Sterk, Steven, sterk.