De metamorfose die de jonge, naïeve onderwijzer Topaze in dit slot van de stripbewerking van een toneelstuk van Marcel Pagnol ondergaat, is immens. De lessen moraal die Topaze zijn kinderen probeerde wijs te maken, hingen boven en naast het schoolbord in koeien van letters te lezen: "geld maakt niet gelukkig" en "eerlijk duurt het langst". Na zijn ontslag op het pension waar hij lesgaf, omdat hij weigerde de punten van het zoontje van een (invloed)rijke moeder op te krikken, kreeg hij een job aangeboden als zaakwaarnemer van een corrupte politicus en zijn minnares. Maar de stroman leert snel de truken van de foor en hij ontpopt hij zich als een aalgladde profiteur die anderen voor zijn kar weet te spannen en zelfs zijn opdrachtgevers achter de schermen te slim af is. Hij verwerft er rijkdom, aanzien en macht mee. En het meisje dat hem eerst niet zag staan, vlijt zich voor zijn voeten neer. Aan een voormalige collega verklapt hij een geheim: "mensen deugen niet". Ook met het voornemen voortaan eerlijke zaken te doen, blijft de onderliggende boodschap: "om geld te verdienen, moet je het van iemand afnemen."

Kan een volwassen mens in zijn leven grondig veranderen door externe factoren of blijft hij in de grond altijd diezelfde persoon? Pagnol fileert de menselijke aard om hogerop te klimmen, niet als resultaat van naarstigheid en vlijt, maar door te liegen en te bedriegen. Het oorspronkelijke toneelstuk dateert van 1928 en is wereldwijd opgevoerd, ook nu nog, recent zelfs in Japan. Er volgden ook een klein tiental verfilmingen, meermaals in Frankrijk en de States, Egypte, China, Groot-Brittannië en Zweden. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat het een universeel verhaal is over ambities en waarden in de zaken- en politieke wereld.

De stripbewerking is niet overgeplaatst naar een moderne setting, maar is bewust trouw gebleven aan Pagnols oorspronkelijke versie. Dat hoort zo in deze collectie van Pagnol-bewerkingen. Er is ook niet geraakt aan de toneeldialogen, maar die mochten van ons beknopter. Het pathos dat er soms dik bovenop ligt, wordt anderzijds amusant in beeld gebracht in cartooneske prenten. Ook de rest van de tekeningen lijkt ons met zin voor komische overdrijving en met heel wat theatrale expressies vertaald door Éric Hübsch. Net zoals bij Morgann Tanco (die al de autobiografische romans De Triomf van m'n Vader en Het Kasteel van m'n Moeder verstripte) zien we hem graag volgende Pagnol-bewerkingen tekenen.