In het jaar 2027 zijn de gevangenissen in de Verenigde Staten dermate overbevolkt dat er een nieuw gevangenismodel is ontwikkeld. De gevaarlijkste criminelen, moordenaars van allerlei slag, maar ook een legerofficier die bevelen weigerde uit te voeren om onschuldigen te redden, worden opgesloten in een gevangeniscomplex op de bodem van de oceaan in de buurt van Bermuda. Laat nu net in diezelfde omgeving een olieboorplatform zinken. Lijken moeten geborgen worden en de tijd dringt om een milieuramp van ongeziene omvang verder te laten ontsporen. De oliemaatschappij voert een onderzoek uit, maar ook de regering zet haar mannetjes in zodat de ware schuldigen hun straf niet kunnen ontlopen. Hun uitvalsbasis wordt de onderwatergevangenis. Maar daar gaat het van langsom meer heter aan toe. De cipiers zijn bruten en uit de gevreesde afzonderingscel het Blok, waar gestrafte criminelen even kunnen 'afkoelen', komt niemand ongedeerd. De gevangenen komen voortdurend in opstand terwijl er ook onderling wordt afgerekend, maar onze gevangen soldaat broedt op een ontsnappingsplan.

Gooi er ook nog een samenzwering bij en, niet te vergeten, naderend gevaar van immense zeemonsters en je krijgt weer een straffe cocktail van spanning, claustrofobie, gevaar en een zinderend stilte-voor-de-storm-gevoel waar Christophe Bec — die zich als een vis in het water voelt om verhalen onder de zeespiegel te vertellen — zo ongelofelijk in uitmunt. Dit is actiefilmmateriaal.

Deepwater Prison is de zoveelste samenwerking met tekenaar Stefano Raffaele en daar zijn we niet rouwig om. Hoewel (nog) niet al hun reeksen (volledig) zijn vertaald, is dit beslist een van hun beste producties. Ook de covers van Eric Henninot, met wie Bec ooit de reeks Carthago startte, zijn bijzonder sterk. Dit is geen slag in het water, dit is een vette vis voor Daedalus.