Het begon als een sprookje. Na een moeizame zoektocht naar werk wordt topvoetballer Douglas Pistoia ingelijfd bij de privémilitie Multicorps. In opdracht van de Verenigde Naties helpt hij nu onze aardkloot veilig houden. Dankzij de camera die ingebouwd zit in de helmen van deze huurlingen kan de hele tv-kijkende wereld hun militaire acties live volgen. En nu Pistoia en zijn team de geslaagde acties aan elkaar blijven rijgen, gaat het vlug voor de Cyclopen. Al snel wordt de knappe Italo-Amerikaan de posterboy van een gemediatiseerde generatie. Maar ook in 2054 worden mensen gebruikt en misbruikt. Tijdens een uit de hand gelopen geheime operatie, voelt Pistoia zich gepakt en komt openlijk in opstand tegen zijn werkgever Multicorps. Deze laat dit natuurlijk niet gebeuren en stuurt een groep veteranen achter de zogezegde verraders aan. De kijkcijferrecords sneuvelen. Maar de in het nauw gedreven Pistoia besluit de multinational aan te vallen op zijn terrein, de media.

Het begon als een sprookje. Na het zowel artistieke als commerciële succes van De Killer besloten Luc Jacamon en Matz zich te werpen op het toen hyperpopulaire Big Brother-thema. Helaas schoten de eerste twee delen van Cycloop te traag en te braaf uit de startblokken en de niet te winnen kritische vergelijkingen met hun succesreeks staken de kop op. Ook Jacamon gaf er de brui aan en herpakte zich enigszins met de tweede cyclus van De Killer. Scenarist Matz haalde hierop de jonge Gaël De Meyere aan boord en besloot het verhaal netjes te beëindigen in vier delen. Totaal onverwachts knetterde deel drie en ook dit slotdeel vol soldatenhumor en keiharde actie. Het verhaal stort zich als een razende naar een onverwachte climax. Yeah, zo hoort het! Nu we beduusd de slotbladzijde hebben dichtgeklapt, zijn we toch wat ontgoocheld dat Jacamon dit project te vroeg heeft verlaten. Want hoewel de tekeningen van De Meyere heel vertrouwd aanvoelen, missen ze toch de kracht om de echte actie te laten spetteren. Bovendien beklemtoont de wazige pastelinkleuring de artificiële beeldbuisrealiteit, maar doet ze deze strip eigenlijk toch te weinig eer aan.

Het klinkt te hard om deze reeks een festival van gemiste kansen te noemen. Cycloop is immers een heel goede B-reeks geworden die we nog vaak met plezier gaan herlezen op een zwoele zomerdag. Maar onze superlatieven bewaren we toch voor de eerste cyclus van De Killer.