Het overkomt ons helaas maar enkele keren op een jaar. Plots is het zover. En dan komt het: een opperste gevoel van gelukzaligheid. Dan wil je de ramen openen en hardop roepen voor heel de wereld. Ja! Ja! Jaaaaah! Wat hebben wij een prachtige hobby! Wat kunnen strips mooi zijn!! Zo fantastisch mooi. Jaaaaa!

Enkele minuten geleden hebben we de laatste bladzijde van Had Meneer Nog Iets Gewenst? dichtgeslagen. In een zalige waas waar we ons nu bevinden, slaan we de laptop openen, en beginnen hard en snel te tokkelen. Eén lezing, éen woordenstroom. Ongenuanceerd. Een bespreking, even bruut en eerlijk als deze strip.

Op de vooravond van de kroning van Queen Victoria is de jonge Lord Edward een van de rijkste mannen van Engeland. Maar wars van de tijdsgeest cultiveert de knappe jongeman zijn imago van losbol. Zijn lul is in London even beroemd als de zuil van Nelson. Ladies, dandies, hoeren en dienstmeiden, allen hebben reeds kennisgemaakt met zijn indrukwekkende jongeheer. Maar hoe provocerender de ijdele Lord tekeer gaat, hoe discreter zijn huispersoneel zich houdt. Een van hen is Lisbeth. Op een avond heeft het schuchtere dienstmeisje nachtdienst. Midden in de nacht wordt ze opgeroepen. Een koetsier brengt een straalbezopen, in elkaar geslagen Lord binnen. Lisbeth legt Sir Edward op zijn bed, kleedt hem uit, verzorgt zijn wonden en laat hem zijn roes uitslapen. Trouwer als een hond en even spraakzaam als een karper, blijft ze op post. Lord Edward is beduusd. Dat lelijk mormel lijkt niet onder de indruk van zijn grootsheid. Al snel wordt ze zijn vertrouwelinge als hij 's nachts weer eens beschonken en bevlekt thuiskomt. Hij vertelt haar zijn grootste vunzigheden, maar ze vertrekt geen spier. De deugdelijke tegenhangster van deze vleesgeworden ondeugd toont geen enkele walging of verwarring. Meer nog, haar grote ogen blijven een ondoorgrondelijk meer van onschuld. Tot zijn eigen ergernis raakt de Lord stilaan in haar bekoring. Maar Lisbeth geeft niet thuis, hoewel ze heel goed weet dat hij er meer bij te verliezen heeft dan te winnen. De prins en het lelijke eendje, dat bestaat alleen in sprookjes. Maar de bevoorrechte positie van de nieuwe nachtengel wekt meer en meer wrevel bij de rest van de twintig koppen tellende staf. Hun bestaan, hun hiërarchie komt in gevaar.

Goed. Slecht. Deugd. Zonde. Mooi. Lelijk. Deze sociale parabel vol tegenstellingen is fantastisch neergepend door scenarist Hubert. De dialogen van de egoïstische provocateur knetteren langs alle kanten. Zelden hebben we zoveel pijnlijk goede oneliners gelezen als hier. En dan zijn er de tekeningen. Virginie Augustin is na haar Alim de Leerlooier-cyclus eindelijk weer boven water gekomen. Haar stijl is nu anders. Ruwer. Karikaturaler. Onaf. Aals een soort tegengewicht voor de Victoriaanse juistheid. Elke pagina heeft bovendien zijn twee hoofdkleuren in functie van het hoofdpersonage. Hierdoor worden de psychologische tegenstellingen tussen heer en dienaar extra in de verf gezet. Maar de absolute sterkte van de strip zit 'm in de bladschikking. Elke pagina heeft zijn eigenheid. Spaarzaam en uitgepuurd als de stille Judith in beeld komt. Breedsprakerig en barok als Lord Edward de show steelt. Het bulkt van de schitterende pagina's. Dit is zo mooi. Echt mooi.

Vergeef ons ons wild enthousiasme dat we zopas van ons afschreven. We gaan ons, wanneer deze alinea is uitgeschreven, even afzonderen om in alle stilte dit pareltje te herlezen. Laat ons gerust weten wat je er zelf van vond, maar we zijn op dit moment te benieuwd of we er nog meer door geraakt worden. Tot nu is Had Meneer Nog Iets Gewenst? dé ontdekking van dit stripjaar. Meer kunnen we ons toch niet wensen?