Dit album bestaat uit het langere verhaal De Verkleinkijker, dat nog niet eerder werd vertaald, en de twee kortverhalen Een Kleine Geschiedenis om de Tijd te Verdrijven en Beestenbende die in 1969 en 1970 in twee nummers van Pep Parade verschenen. We keren dan ook terug naar de vroegste Philemon-verhalen van Fred die zich toen nog niet bediende van bewerkte gravures of al te uitzinnige decors. Zijn nevenfiguurtjes hebben zelfs iets van het verfijnde werk van de grote Franse cartoonist Sempé.

In De Verkleinkijker bezoekt Philemon zijn oom Filistijn, een schapenhoeder. Daar is iets vreemds gaande. In zijn huis treft hij een reuzekoekoek en in de wei hoedt een minuscuul kleine herdershond een al even geminiaturiseerde kudde schapen. Ook Philemons ezel Gregorius onderging hetzelfde lot. Oom Filistijn verzamelt zijn kudde in een schoenendoos en legt uit waarom en hoe hij zijn schaapjes verkleinde. Per ongeluk komt er gedonder met de verkleinkijker van oom Filistijn en wordt Philemon reuzegroot. Het verkleinen en vergroten gaat nog een tijdje door en mondt uit in een dolle achtervolging naar en in een nabijgelegen stadj. Dit deed ons meermaals denken aan de achtervolgingsscène in André Franquins Robbedoes en Kwabbernoot-album De Bezoeker uit de Oertijd waarin een dinosaurus Rommelgem op stelten zet. Ook het gevoel voor humor is een prettige gelijkenis die we kunnen maken.

In de daaropvolgende kortverhalen ontmoet een vissende Philemon door de tijd reizende telgen van eenzelfde familie en komt hij in het bos een levend houten paard, een bloemetjesleeuw en een schildpad met zadel tegen die toebehoren aan een draaimoleneigenaar. Het zijn twee amusante kortverhaaltjes met kleine voorbodes van het almaar waanzinniger wordende universum van Freds Philemon. Het album sluit af met een overzicht van de tien kortverhalen die er van Philemon verschenen met bijkomende uitleg.

De productie van Uitgeverij HUM! is zoals we het van hen gewoon zijn: verzorgd en met liefde voor Fred en Philemon. Hoewel we hen zelden kunnen betrappen op lelijke spelfouten, vonden we er deze keer toch een drietal: "geluids-barriere" (waarom met splitsingsteken en zonder accent?), een "wordt je" en enkele "pannekoeken".