Toen Jean-Michel Charlier in 1989 overleed, bestond zijn nalatenschap uit ontelbare avonturenverhalen met verschillende hoofdrolspelers. Onder andere Blueberry, Roodbaard, Tanguy en Laverdure en natuurlijk Buck Danny zijn enkele van de iconische stripfiguren die hij heeft geschapen. Dat ze nu nog steeds tot de verbeelding spreken, blijkt uit de integrale uitgaven die bij verschillende uitgeverijen verschijnen. Na zijn overlijden heeft tekenaar Francis Bergèse (de opvolger van Victor Hubinon) de reeks nog acht delen voortgezet en toen leek het erop dat Buck Danny en consorten met pilotenpensioen waren.

Ongeveer drie jaar geleden is de reguliere reeks weer herstart en inmiddels is er een geslaagde spin-off genaamd Buck Danny "Classic". En nu is er dit tweeluik dat los van de hoofdreeks verschijnt. Bij zijn overlijden was Charlier bezig aan het vijfenveertigste verhaal met de titel De Zwarte Vogels. De eerste zestien pagina's waren al getekend en Charlier was met zijn script tot bladzijde 24 gekomen. Het onafgewerkte verhaal werd opgeborgen en Bergèse begon met een nieuw verhaal op scenario van Jacques de Douhet (De Geheimen van de Zwarte Zee) en de rest is geschiedenis.

Ter ere van de zeventigste verjaardag van Buck Danny werd na een lange onderhandelingsfase Bergèse bereid gevonden om het eerste deel van het tweeluik af te werken terwijl de scenaristen Frédéric Zumbiehl en Patrice Buendia hebben het verhaal van Charlier verder uitgeschreven. Of het precies zou zijn zoals Charlier zou hebben gewild, zullen we nooit weten, maar het is zeker een van de betere Buck Danny's geworden.

Er wordt de tijd genomen om het verhaal op te bouwen en er zijn geen vreemde en onwaarschijnlijke plotwendingen. De drie hoofdrolspelers worden naar Japan gestuurd om daar de spionagevliegtuigen Lockheed TR-1 en het jachtvliegtuig Lockheed TR-71 (beter bekend als de U2) te testen. Het hoofd van de CIA wil meer info over een gebied waar de Russen verdachte activiteiten aan het ontwikkelen zijn en zo worden de Blackbirds erop uitgestuurd.

Hoewel slechts de helft van het verhaal van zijn hand is, is het wel degelijk een ouderwetse Charlier geworden. Exotische locaties, spionage en toch weer actueel. Dat het verhaal uit 1989 stamt, blijkt ook wel uit de Amerikaanse president die sprekend lijkt op de toenmalige president George H. Bush.

Bergèse is het tekenen zeker niet verleerd en de verschillen in tekenstijl tussen 1989 en nu zijn minimaal. Het afsluitende deel zal niet meer van de hand van Bergèse zijn en hiermee is het tijdperk Bergèse/Charlier definitief afgesloten.

Het is een laatste eerbetoon aan de oude meester Jean- Michel Charlier.