Lang zal de doodstrijd van de beul van Barro-city niet hebben geduurd. Groene koraalslangen behoren tot de giftigste ter wereld en dus moet de stad op zoek naar een nieuwe scherprechter. Strootjetrek kiest de bouncer van de Inferno Saloon als weigerachtige plaatsvervanger. Beul zijn wordt nooit echt als een egobooster gezien. Zeker niet als blijkt dat je op die manier de uitvoerder wordt van een sluw plan waarbij je verwacht wordt je eigen onschuldige ex-verloofde op te hangen. Bouncer wil de echte schuldigen najagen maar dat blijkt ingewikkelder dan verwacht. De koraalslangen vinden de beschikbare nekken immers niet geheel toevallig, en ook dat belangt de bouncer aan.

Dat alle verhaallijnen binnen deze driedelige cyclus zo nauw samenkomen, maakt het verhaal meeslepend en des te rijker. Bouncers zoektocht naar gerechtigheid raakt vermengd met een wraakoefening van enkele anderen. Door zich te verdiepen in zijn en andermans verleden, legt Bouncer zijn eigen toekomst in de weegschaal. Gelukkig is hij zelf met één arm tot meer in staat dan velen met twee armen zijn. Opvallend alleen neemt hij het op tegen zijn uitdagers. Hij lijkt een medestander te vinden in het evenbeeld van zijn moeder voor wie hij op nogal eigenaardige wijze valt. Zijn situatie wordt er alleen maar penibeler door.

Wie op zoek is naar verhalen die de goedheid van de mens illustreren, loopt best in een wijde boog om deze reeks heen. Met Bouncer heb je een van de meest rauwe westernstrips van het pak in handen. Rauw en keihard, steengoed ook. De wereld van Bouncer is er een met weinig mededogen. Wil je daar een leven, over de kwaliteit ervan niet eens gesproken, dan heb je best wat kapitaal. Heb je dat kapitaal, dan heb je best ook wat mankracht om je ervan te verzekeren dat iemand met nog meer kapitaal het niet van je inpikt.

Hebzucht, wraak en wreedheid zijn drie begrippen die de scenario's in deze reeks passend weerspiegelen. Alejandro Jodorowsky biedt de lezer hier een gelaagd verhaal. In elk van deze delen gebeuren veel zaken tegelijk. De delen zelf gaan haast onopgemerkt in elkaar over, ook over de cycli heen. Dat geeft een bijna filmische ervaring, inclusief oneliners van niveau. Het wekt dus geen verbazing dat Jodorowsky ook enige ervaring in die sector heeft. Deze cyclus, die we nog beter vinden dan de vorige, is echter net zo goed afzonderlijk te lezen.

Voor een reeks als deze is nauwelijks een betere tekenaar te vinden dan François Boucq. Natuur, actiescènes, droombeelden, het is allemaal met de zelfde grandeur en in de gepaste sfeer neergezet.

Afgezien van het gebruik van het woord "autist", waarvan we sterk betwijfelen of dat toen zelfs nog maar een begrip was, konden we ons zonder problemen in de negentiende eeuw wanen.

Er moet geen zand meer zijn, wij zijn fan.