"Dwarsliggers zijn nodig", zei Dimitri Verhulst onlangs, "zonder bouw je nu eenmaal geen spoor." Het vroeg twintigste-eeuwse Amerika heeft zo zijn eigen dwarsliggertjes en zet ze dan maar op de trein. Het land wist niet wat gedaan met zijn weeskinderen, lastpostjes in de ogen van velen. Dan maar dunbevolkte regio's aandoen en de kinderen ginds ter adoptie aanbieden. Een betere oplossing konden de welvaartsorganisaties van toen niet bedenken en dus werd de trein gevuld met ouderloze stakkertjes. "Voor elk wat wils", declareren de volwassen begeleiders aan iedereen die het horen wil. Ze zijn begaan, erg begaan, met hun eigen broodjes voor onderweg. Jim, broertje Joey, en kleine zusje Anna redden zich zelf wel, of niet, wat zou dat. Ze zorgen voor elkaar en willen samenblijven. Maar in deze wereld denk je best vooral aan jezelf, weet de lepe Harvey. De onverbeterlijke optimist heeft andere plannen.

The Orphan Train Movement, dat om en bij de tweehonderdduizend wezen over de Verenigde Staten verspreidde tussen 1854 en 1929, toont zich hier een dankbaar onderwerp voor scenarist Philippe Charlot. Hij vermengt het verhaal van de levensbepalende treinrit met dat van een zoektocht naar een verloren verleden en gebruikt daarvoor een aantal flashforwards. De smakelijke tekeningen van Xavier Fourquemin zijn levendig en karaktervol.

Een zeer leesbare eerste cyclus van een verhaal dat wat ons betreft niet snel hoeft te eindigen. Plus een dossiertje met foto's en extra schetsen. Blijf niet verweesd achter en get on the train! En ondertussen is ook nog deel 7 verschenen, het eerste deel van de laatste cyclus.