Vorig jaar maakten Vax en Jean-François Di Giorgio (inmiddels een specialist van Oosterse krijgersstrips) een goede beurt met het eerste deel van de trilogie Senseï. Op hetzelfde elan gaan ze gewoon verder, weliswaar net iets minder verbluffend dan hun respectievelijke bijdragen aan De Orde van de Drakenridders en Samoerai. In ietwat hetzelfde genre heeft Senseï inmiddels ook concurrentie gekregen van het goed vertelde en mooi getekende Isabellae. In beide reeksen kaapt een 'Oosterse' heldin de hoofdrol weg, al is Senseï een louter realistische reeks zonder fantasy-invloeden. In deze reeks past er ook nog een vleugje liefde die de beslissingen van Yukio, een prinses die zich ontpopt als strijdvaardige samoerai, bepaalt.

Dit tweede deel blaast ons net wat minder van de sokken als het eerste deel, maar we moeten ook toegeven dat we bij het opnieuw doorbladeren van het album een tweede keer stilstaan bij fantastisch in scène gezette pagina's. Een enkele keer imponeert Vax met een volledige pagina waarop Yukio door drie gemaskerde schurken tegelijk wordt besprongen en elke andere scène waarin zwaarden zwaaien overtuigt ons ervan dat Vax heel goed heeft gekeken naar Frédéric Genêts werk voor Samoerai. Dit is een schoolvoorbeeld van hoe een strip tegenwoordig gemaakt zou moeten worden: mijlenver verwijderd van een klassieke onderverdeling in even hoge stroken per pagina, voldoende variatie in groottes en vormen van de prenten, een gezonde afwisseling aan perspectieven, zonder dat het allemaal te gek wordt, want het moet nog wel leesbaar blijven. De inkleuring van Bertrand Denoulet is helder, duidelijk en overzichtelijk wat een vlotte lezing bevordert.

Het is nu wachten op het afsluitende deel om het volledige verhaal te kunnen beschouwen. We blijven namelijk te veel afgeleid door Vax' bijdrage aan de albums om ook nog het verhaal correct op ons in te laten werken.