Die ochtend in de stripwinkel: tussen de nieuw binnengekomen strips een heel herkenbaar type cover. Le nouveau Blake et Mortimer est arrivé?!? Consternatie alom, wanneer blijkt dat twee onverlaten schaamteloos de erfenis van Edgar P. Jacobs hebben bewerkt tot een parodie. De cover, met een in stukken brekende Big Ben, een losgeslagen non en twee randdebielen die radeloos naar je toe komen gelopen, doet het ergste vermoeden. Heiligschennis, bij Jove!

Nadat we bekomen zijn van deze eerste schok brengen we er onszelf toe om dit onding toch een kans te geven en smokkelen het, tussen een Samson-strip en de laatste F.C. De Kampioenen, mee naar buiten... om daar ontzettend aangenaam verrast te worden. Dit is een album dat boordevol grapjes (de claxon van Mortimer die La Cucaracha speelt, de ‘verdwijning’ van een agent van M.I.5,...) en kleine knipogen naar de real thing zit (met Mortimer die bij zichzelf inbreekt om de koelkast te plunderen, als schitterend hoogtepunt!), maar tussendoor zijn eigenheid nooit verliest. Het spreekt voor scenarist Pierre Veys dat hij erin slaagt om tussen al het humoristische geweld het verhaal gestructureerd rechtop te houden. Samen met kompaan Nicolas Barral laat hij het verhaal geen enkele keer verglijden in goedkope platheid en we vergeven hen dan ook — de keren dat we hardop moesten lachen indachtig — het ietwat zwakkere einde.

Het verhaal: Een aan vraatzucht lijdende Mortimer en een kindse Blake worden door M.I.5 opgeroepen om een raadselachtig probleem op te lossen. De vrouwen komen immers in opstand tegen het juk dat hen onderdrukt. De grondvesten van het Britse macho-rijk zijn hierdoor in acuut gevaar en slechts twee mensen zijn in staat om redding te brengen: Philip en Francis! Natuurlijk staat aan de andere kant de onvermijdelijke Olrik, waarvan iedereen dacht dat hij was omgekomen in een ongeluk met een broodbakmachine (sic). Veel vragen moeten worden opgelost: zullen onze helden erin slagen om de verschrikking het hoofd te bieden? Zal Mortimer zijn vraatzucht overwinnen? En lukt het Blake eindelijk om Zorro te imiteren? En vooral: is het nu M.I.5 of M.I.6? Lees het allemaal in deze geslaagde persiflage, die het beste is wat ons op dat gebied is overkomen sinds Bob Marone door het duo Yann en Conrad, die trouwens ook al eens het duo in een halve pagina plagieerden (Talk en Baltimore in De Sigaretten van de Farao) voor het weekblad Robbedoes. En wedden dat ook notoir humorist Jacobs zelf dit album, gniffelend achter zijn serieuze bril, zou geapprecieerd hebben?