Arboris bundelde de vierdelige reeks Koblenz in een integrale uitgave zonder extra's. We hernemen hieronder oude besprekingen van de albums.



Deel 1: De Wanhoop van een Geest (2003)

Begin twintigste eeuw. De hoogovens, staalwalserijen en ijzersmelterijen van grootindustrieel Friedrich Wegener overheersen het landschap. Maar een monsterlijke, onzichtbare kracht heeft de fabrieken in zijn greep: muren schudden, stalen balken splijten en stalen ketens knappen. Redenen genoeg voor Wegener om doctor Koblenz en zijn assistente Clara in te huren. Bij hun zoektocht naar aanwijzingen vinden ze de afdruk van een paardenhoef in een blok staal.

Na zijn schitterend magisch-realistisch epos Chinees Rood verplaatst Thierry Robin de actie naar het Brussel van de art nouveau-periode. Net zoals Claire Wendling (De Lichten van de Amalou) vermengt hij moeiteloos het oosterse onberekenbare met het westers realisme tot prachtige platen die je zo kan inlijsten. In tegenstelling tot veel andere eerste delen houdt Robin het scenario extreem sober. Hij laat je zitten met tal van onopgehelderde vragen. Wie is doctor Koblenz? Hoe komt hij aan zijn krachten? Hoe is Clara bij Koblenz in dienst gekomen?

Het ontbreken van deze randinformatie maakt het moeilijk je in te leven in de hoofdpersonages, maar aan de andere kant doet je dat echt verlangen naar het volgende deel.



Deel 2: Tijdens een Maanloze Nacht in Carthago (2005)

Wie is doctor Koblenz? Hoe komt hij aan zijn magische krachten? Hoe is zijn bevallige assistente Clara bij hem in dienst gekomen? Deze vragen bleven door ons hoofd spoken na het schitterende eerste deel. Een fantastisch, magisch-realistisch epos waar de monsterlijke onzichtbare kracht van de eerste hoogovens en staalwalserijen een titanengevecht aanging met de kleine mensen die erin werkten. Een industriële revolutie in art nouveau-stijl.

Enkele maanden later volgen we doctor Koblenz en Clara op hun tocht naar Tunesië. Aangekomen in Tunis, vlak naast het door de Romeinen vernielde Carthago, gaan ze op zoek naar Boese, een oude studiegenoot van Koblenz. Net zoals Alex in de klassieker Het Spook van Carthago lokt een lichtschijnsel Koblenz en Clara 's nachts naar de Punische ruïnes. Eenmaal aangekomen blijken ze terechtgekomen te zijn in het Carthago van 150 voor Christus. Doctor Koblenz moet en zal er zijn vriend Boese vinden.

Met Koblenz weet uitgeverij Arboris haar twee passies, fantasy en geschiedenis, moeiteloos met elkaar te verweven. Scenarist en tekenaar Thierry Robin (Chinees Rood, Lieve Kerstman) blijft ons opnieuw verbazen met grafische hoogstandjes. Westerse details gemengd met een mysterieuze oosterse schwung. Maar wie is nu doctor Koblenz? Waarom blijft Clara bij hem? Blijkbaar maakt Robin er een spelletje van om zijn karakters pas langzaam aan bloot te geven. Als een ui, laagje voor laagje wegpellend. Elke ontdekking prikt pijnlijk, als een uitgestelde dood. Doe het langzaam, Robin, maar doe het goed. Waar Koblenz zijn volgende reis ook naar toe moge gaan, wij zitten op de eerste rij.



Deel 3: De Laatste Winter in Ishiyama (2005)

Doctor Koblenz is een rare kwiet. Met zijn schrandere assistente Clara trekt hij aan het begin van de twintigste eeuw van het ene sombere oord naar het volgende om er niet-alledaagse zaken op te lossen. Zijn speciale gaven wendt hij aan om nader tot een oplossing te komen. Als tarief eist hij telkens tien levensjaren van zijn cliënt.

Na eerdere affaires in een Engels industrieel mijnstadje (deel 1) en het oude Carthago (deel 2) vinden we Koblenz en Clara ditmaal terug in Japan. De traditionele waarden van de samoerai clashen er met het opkomende industrialisme want de nieuwe Japanse keizer wil mee met zijn tijd. De samoerai passen niet in zijn plaatje. Ironisch genoeg doet hij beroep op een reusachtige, metalen samoerai, de gevreesde Kinzoku Jin. En dat zullen zijn tegenstanders geweten hebben. Ze vallen als vliegen op een dag dat alle eendagsvliegen een reünie zouden houden en besluiten "om de nacht eens door te trekken". Aan Koblenz om het tij te doen keren.

Koblenz' speurtocht lijkt wel op de verhaallijn van een rpg-game en het scenario dendert al even vlot vooruit als dit soort computerspellen. Maar echt oppervlakkig wordt het niet. Wel zeer amusant, mede door zijn ontmoeting met een divers scala van personages en de spannende relatie met zijn assistente Clara. Op een dieper niveau kunnen we ons afvragen waar Koblenz zich bevindt in de samenkomst tussen traditionele waarden en de moderne wereld die al om de hoek piept. Voer voor striprecensenten. Het antwoord staat trouwens op de laatste pagina. Wat de lezer het meest moet interesseren, is het vooruitzicht op een vlot verteld, grafisch zeer knap en gevarieerd album. De geometrisch opgezette, gedetailleerde tekenstijl van Thierry Robin zet de nu al imposante evolutie van de Koblenz-reeks verder. Wij zijn bijvoorbeeld nog steeds onder de indruk van de intrede van de oogverblindende schoonheid Nikaem in deel 2 (pagina 25). Dit derde deel is zonder twijfel het beste deel van de reeks tot nu toe en is in 2005 samen met De Duivels van Alexia 2 een album dat een eerste goeie indruk meer dan zomaar bevestigt. Koblenz 4 is naar verluidt nóg beter.



Deel 4: M voor Anarchie (2013)

Dit slotalbum is lang niet zo geweldig als alle voorgaande delen. Vooreerst: waar is Koblenz? De dokter met het mechanische hart ligt op sterven en participeert amper aan het verhaal. In de plaats treedt Clara op als actieheldin... als terroriste eigenlijk. In het begin twintigste-eeuwse Berlijn legt ze in opdracht van een groepje terroristen (variërend van brave burgers tot infiltranten) bommen in een fabriek, op een spoorlijn en een volgende missie moet in een warenhuis gebeuren. Dat doet ze allemaal voor de mysterieuze M die via talloze groepjes anarchisten Berlijn wil destabliseren. Maar M kent ook Koblenz. Wat zit hier achter? Is het daarom dat Clara zich verlaagt tot het doden van onschuldige burgers?

M voor Anarchie is niet meer ondergedompeld in het heilige vuur dat de vorige delen zo kenschetste. Tuurlijk, de pagina's zien er weer fabuleus uit. Thierry Robin lardeert zijn kaders met franjes en krullen die ofwel een industriële look hebben of schatpichtig zijn aan de art nouveau. De decors zijn werkelijk verbluffend. Naar het einde toe verwatert dat. Van het verhaal hadden we echter meer verwacht, dit staat niet op hetzelfde, volgens ons hoge niveau van de vorige delen. M voor mineur, want zo eindigt het toch enigszins. Maar als complete reeks kunnen we Koblenz moeiteloos aanraden.