Onze vrees in de conclusie van onze bespreking van deel 5 is in onze ogen waarheid geworden. De piratenreeks heeft finaal zijn kans verkeken om zich naast Murena, De Klaagzang van de Verloren Gewesten, Djinn en andere kanonnen van Jean Dufaux te scharen. Over vijf of tien jaar zullen we nog steeds spreken over voornoemde reeksen, over Barracuda vermoedelijk niet. Mooie beelden, straffe scènes, gedreven personages, al wat je wil, maar het grote gemis aan een duidelijk motief doet ons vermoeden dat Barracuda vooreerst een in elkaar geknutseld vehikel is om de tekenaar te plezieren om het piratengenre te rijmen met een vleugje horror. Het is een opeenhoping van inspanningen zonder veel nut, tenzij om de lezer ervan te overtuigen dat Jérémy Petiqueux de ware ster is van de samenwerking.

Nochtans biedt dit laatste album heel wat vuurwerk, letterlijk zelfs. Tweegevechten, massascènes en laatste confrontaties wisselen elkaar af in dit fatalistisch album. De dag der wrake is gekomen en het gedoe met de diamant levert een bevredigend slot op. We hebben ook goed gelachen met de stuntelende leider Ferrango. Op zich niets aan de hand, maar het had ook anders gekund.

Nee, dan kijken we eigenlijk al meer uit naar Jérémy's volgende project op scenario van Alejandro Jodorowsky. We vragen ons nu al af of Jodo Dufaux een vernederend lesje zal leren, opnieuw ten voordele van Jérémy.