Je hoeft niet veel mozzarella gegeten te hebben van Italiaans om te begrijpen dat de uitspraak "Roma è la città di echi, la città delle illusioni e la città di desiderio" over Rome handelt als stad van echo's, illusies en verlangen. Het perfecte decor voor Spiegelwereld Ekhö ("echo", je vat 'm), zo wist de veertiende-eeuwse kunstschilder Giotto di Bondone al, hoewel hij als Florentijn buiten een klus in de (oude) Sint-Pieter amper in de Eeuwige Stad heeft gewerkt. Toch genoeg om te snappen dat "piove o nun piove, er papa magna", zoals de Romeinen dat in hun eigen, sappige 'Romanaccio' zeggen: regen of geen regen, de paus eet, met andere woorden de paus zorgt voor zichzelf.

Dat laatste is minder het geval in deze vijfde etappe van de rondreis van Fourmille, Yuri en Sigisbert door het parallelle universum van Ekhö, die hen in Rome brengt. Italiaan/Genuees Alessandro Barbucci voelt zich als een preshaun op een theekransje wanneer hij prelaten en proleten in hun religieuze, bombastische omgeving mag neerzetten. Dat deed hij met verve in Sky •Doll — met een gruwelijk allerschattigste tijgerin van een pausin in een hoofdrol. Ook in Ekhö 5 wordt een pausin (een goede, dit keer) bedreigd. En wel door een factie van de preshaunen die hun innerlijke beest (bedwongen door hectoliters thee) willen vrijlaten en de menselijke indringers op Ekhö willen uitroeien.

Voor het eerst krijgt Fourmilles tuimeling door de spiegel iets van een betekenis en het uitzicht van Ekhö een verklaring. De serie van weliswaar vermakelijke, maar toch losse komische avonturen kon inderdaad wel wat diepgang gebruiken. Ook dit album zit netjes in elkaar — rasverteller Christophe Arleston doet echt wel zijn best in deze reeks — en is een lust voor het oog. Bovendien bulkt het verhaal alweer van de knipoogjes, van de Trevifonteinscène in Federico Fellini's La Dolce Vita tot de sadomasochistische taxiritten. Ooit zelf écht een aanrijding in een Romeinse taxi meegemaakt: hilarischer dan Arleston het kan bedenken. Iets waar de Romeinen echter hun schouders bij ophalen, of zoals ze in hun onverzettelijke onverschilligheid zeggen: "Morto ’n papa, se ne fa un antro" (als een paus sterft, kiezen we een andere). Voor ons mag paus Arleston nog enige tijd regeren, hoor.