Duisteringen is een 96 pagina's tellende bundel van en over de Spaanse tekenaar Alfonso Font (Gevangene van de Sterren, Héloïse van Montfort, Jon Rohner,...). Behalve voor de Spaanse en Italiaanse markt was de in 1946 geboren tekenaar ook actief voor de Franse en Belgische markt met verhalen die zijn geschreven door Patrick Cothias, Jean-Michel Charlier en Richard Marazano. De eerste helft van deze uitgave bestaat uit maar liefst achttien kortverhalen. Het zijn quasi allemaal sinistere knipogen naar mens en maatschappij, naar oorlog (nogal vaak), reclame, religie gezondheidszorg en andere facetten op in de meeste gevallen telkens twee pagina's. De pointes deden ons regelmatig denken aan André Franquins Zwartkijken waarbij je je glimlach in een oogwenk voelt verstarren in een grimlach. Een enkele keer kan je nauwelijks geloven dat het verhaaltje verdorie is gebaseerd op een waar gebeurd gegeven.

Een paar zwart-witstripjes vormen een luchtige overgang naar de andere hoofdmoot van dit album: een uitgebreide en rijkelijk geïllustreerde verzameling loftuitingen van uitgever, collega's (onder wie Martin Lodewijk en Klaus Janson) en bewonderaars die hem de nodige accolades geven. Elk op hun manier spitsen ze zich toe op de grafische, verteltechnische of persoonlijke sterktes, troeven en kwaliteiten van Font die nog een leerling was van Italiaan Hugo Pratt met wie hij heeft samengewerkt in zijn atelier.

Aan de hand van fragmenten uit zijn werk kan je merken dat Font voor werkelijk elk denkbaar genre strips heeft gemaakt: avontuur, sciencefiction, western, detectivethriller, geschiedenis, erotisch,... Die fragmenten zijn tegelijk de grootste teleurstelling van Duisteringen. Elke fragment is vertaald en dat geeft de verkeerde indruk dat al die strips ook in het Nederlands beschikbaar zijn. Dat is (helaas) niet waar. Het frustrerende is dat je al die pagina's ook leest, zonder het begin of vervolg te kennen, en ze gewoon als complete strip wil lezen. Het schept dus een verlangen om daar verandering in te willen zien. De foto op de laatste pagina met de woorden "wordt vervolgd" stemt ons daarom blij, maar we moeten het nog zien gebeuren. Er staan ook nog veertien pagina's in met schetsen, losse illustraties en een covergalerij die aantonen dat Font meerdere technieken aankan.

Alfonso Font leeft nog steeds. Een (hernieuwde) kennismaking en erkenning in ons taalgebied gunnen we hem liever nu dan pas na zijn dood. Op dat punt slaagt Duisteringen wel.