In het mooi uitgegeven P.I.G.S. vertelt de jonge Italiaanse Cecilia Valagussa over haar wedervaren als immigrante in Gent. Lezers die zich aan een soort van Marina deel 2 verwachten, zullen echter bedrogen uitkomen. De problemen van nu zijn nu eenmaal peanuts in vergelijking met die van 1950, crisis of geen crisis. De dosis drama blijft dan ook heel beperkt: zo volgen we haar in haar zoektocht naar een appartement, zien we haar twijfels bij de lokale keuken en zijn we getuige van haar geleidelijk wegdeemsterende heimwee.

Valagussa is een auteur die nog zoekende is: als verteller, maar ook als tekenaar. Ze toont in dit album nog te veel respect voor illustere voorbeelden als een Art Spiegelman of een Brecht Evens. Gelukkig slaat ze ook regelmatig haar eigen zijweg in en dan vinden we haar op haar best. Zo waren we uitermate gecharmeerd door haar interpretatie van enkele Belgische kunstklassiekers.

We zien de potentie en hopen dan ook dat ze voluit voor die eigen smoel blijft gaan. En dat hoeft voor ons zeker geen varken met een lange snuit te zijn. Laat haar sprookje nog maar even duren!