Toen we het voorwoord van deze De Meester-Inquisiteurs lazen, gooiden we de albums bijna onze living door, naar diezelfde hoek waar ooit ook J.R.R. Tolkiens In de Ban van de Ring en George R.R. Martins Het Lied van IJs en Vuur belandden zo ergens halverwege het eerste hoofdstuk. Om maar te zeggen dat fantasy niet echt aan ons besteed is, zeker niet in romanvorm. Bij de titel gingen we er bovendien van uit dat het een historische sage betrof, een genre dat hier meestal wel op goedkeurend geknik kan rekenen. We merkten nogal laat op dat fantasylord Jean-Luc Istin ook ergens in het colofon opdook met het nogal blasé klinkende epitheton ornans "schepper van het universum". We hadden het dus kunnen weten...

Maar we beten door en lieten ons gaandeweg maar al te graag meeslepen door een verhaal waarbij de protagonisten geconfronteerd worden met heel wat geheimzinnig en achterbaks gekonkel. Elke meester-inquisiteur beschikt bovendien over een typische magische eigenschap (Obeyron kan zich ontdubbelen en Sasmaël heeft een heel arsenaal aan banbliksems) en wordt bijgestaan door zijn persoonlijke elf. In elk album treedt er één inquisiteur op de voorgrond en zoals het er nu naar uitziet, zullen ze hun krachten bundelen in het afsluitende zesde deel. Hoewel Istin het concept op poten heeft gezet, is elk album uitgewerkt door een andere scenarist. En het dient gezegd: zowel Olivier Peru als Nicolas Jarry maken er een boeiend verhaal van met voldoende oog voor een degelijke karaktertekening en een behapbaar aantal nevenintriges. Ook de tekenaars wisselen per deel en bij deze twee albums waren we iets meer overtuigd door de illustraties van Pierre-Denis Goux dan door die van Paolo Deplano.

En zo stellen we onze vooroordelen tegenover fantasy graag bij, want dit is een uitstekende reeks, ook voor de niet-liefhebber. Uitgeverij Daedalus heeft met deze serie dus weer een hoofdvogel afgeschoten bij het Franse Soleil. Een daedalus en een zon vormen meestal niet zo'n geslaagde combinatie, hier smaakt het gelukkig naar meer.