Sinds een nieuw auteursteam de reeks Michel Vaillant de twintigste eeuw binnenloodste, zijn we helemaal mee. De evenwichtsoefening tussen menselijkheid, actie en techniek is een sterk staaltje behendigheid geworden die in een olympische discipline naar een medaille meedingt.

Er is veel veranderd nadat papa Jean Graton — die op 10 augustus zijn 93ste verjaardag viert! — zijn personages aan zoon Philippe overliet. Hij verzamelde een dream team rond zich om er een 2.0-versie van te maken. Overspel, familiedrama's, financiële problemen, zelfmoord, het dealen met zwakte en zelfvertrouwen, het passeert allemaal de revue. En tegenwoordig vliegen er geen VROAAAARRRRs meer om je oren, maar wel VRUIIIIIIII's, WRIIIIIIIII's en RIUUUUUU's want er wordt nu met elektrische motoren gereden. Eer het zover is dat Michel weer achter het stuur plaatsneemt om nog eens tegen Steve Warson te rijden, krijg je een half album met een afwezige Michel, zij het niet letterlijk. Hij heeft veel zorgen en heeft het sportrijden eigenlijk opgegeven. Op het thuisfront gaat het niet goed met zijn verongelukte broer die een zelfmoordpoging deed, hoewel de situatie stabiel is. En ondertussen is het Vaillant-bedrijf overgenomen door Slate waarbij de oude garde mag beschikken of toch op zijn tellen moet passen.

Heropstanding is voor de vijfde keer op rij een overtuigend bewijs dat de reeks een vlotte schakeling kon maken van klassieke reeks naar wat men in deze veeleisende tijden gewoon is om te lezen. Michel Vaillant hoort nu zeker als voorbeeld van hoe het moet. Van recentere datum heeft ook De Nieuwe Avonturen van Bob Morane met vrucht die overgang kunnen maken. Er wachten ons nog boeiende tijden.