Het is — alweer — een druilerige vrije namiddag. Erg gelukkig worden we niet van het weer en het is ondenkbaar dat de weerkundige zomer voor de deur staat, dus hebben we andere middelen nodig om ons op te fleuren. Ontspannende, komische lectuur is het ideale medicijn tegen het slecht weersyndroom en alsof onze gebeden verhoord worden, staat de nieuwe G. Raf Zerk klaar om verslonden te worden.

G. Raf Zerk krijgt weerwerk van zijn nichtje Marie Zerk. Beiden hebben een kerkhof in de buurt, wat hen elkaars grootste concurrenten maakt. Ze proberen elkaar de loef af te steken en hiervoor doen ze de nodige toegiften, ook al kosten ze een aardige duit. Ze gaan zelfs 'over lijken' om van hun laatste rustoord het beste te maken. Die familiale pesterijen gaan van het plaatsen van onschuldige reclameborden langs de autosnelweg naar het vergiftigen van de ander met laxeermiddel. En het gaat zowaar nog verder. Zo heeft Marie van haar kerkhof een golfbaan gemaakt want ook doden hebben recht op ontspanning. Vanzelfsprekend is niet alleen Marie de hofleverancier van de grappen, de Dood speelt ook doodleuk mee.

Het is weer al zwarte humor wat de klok slaat in Ezelsstamp. Raoul Cauvin presteert er als scenarist keer op keer in om nieuwe gags te verzinnen. Voor onder andere Cédric, Vrouwen in 't Wit, Agent 212 en De Psy doet hij hetzelfde en je kunt niet zeggen dat dit onbenullige reeksjes zijn. Kwalitatief is het dan wel minder dan tijdens zijn hoogdagen, maar dat maakt ons niets uit. We hebben zijn stramien al een tijdje door, maar toch lijkt de koning der gags nog steeds niet uitgeteld. Tegelijk heeft tekenaar Marc Hardy een stijl waar je aan moet wennen als je nog nooit een album van G. Raf Zerk hebt gelezen. Die aparte tekenstijl deert ons alvast niet. Cauvin en Hardy blijken elkaar goed aan te voelen. Het totaalplaatje klopt en de reeks over de excentrieke doodgraver lijkt nog lang niet uitgebloeid!