Koning van Mauranië, Rodon, is met een schip op de vlucht voor de rebellen die zijn vaderland stormenderhand innemen. Los van deze hoofdbekommernis is hij vooral begaan met het lot van zijn dochter die hij liet overvliegen vanuit Europa. Het is inmiddels al tien jaar geleden, sinds haar tiende, dat Rodon haar zag. Maar op hetzelfde moment dat deze uitleg net niet de sentimentele toer opgaat bij de start van het verhaal wordt dochterlief uit de lucht gebonjourd. Het vliegtuigje waarin ze reist wordt door de rebellen neergeschoten boven een woestijn. Ze wordt opgevangen door de harem van de prins van Madargane, een stad in Mauranië. Maar — oei! — ze heeft haar geheugen verloren en herinnert zich haar naam niet. Haar paspoort vertelt dat ze Ann Smith heet. In zijn bibliotheek vindt de prins een boek geschreven door Ann Smith. Vreemd. Na de eerste versufte indrukken, besluit Ann te ontsnappen. Maar dat gaat zomaar niet.

Wie zich als stripauteur tegenwoordig nog durft wagen aan geheugenverlies als een thema in een album, moet de vergelijking met XIII ondergaan. Het is trouwens niet het enige element dat we van elders herkennen. Anns opmerkelijke band met een luipaard deed ons meteen denken aan de film Cat People uit 1982 van regisseur Paul Schrader met Nastassia Kinski en Malcom MacDowell, vooral de scène waarin de arm van een dokter wordt afgerukt. Raad eens waarvoor een dienster in de strip haar voor waarschuwt? Dat de getroebleerde, maar o zo sexy Smith boven haar overigens fraaie linkerborst een litteken van jewelste heeft (duidelijk van een klauw), moet ons nog verduidelijkt worden in één van de volgende drie delen. De serie is immers begroot op vier delen.

Hoewel dit eerste deel veel vragen oproept en verschillende intriges doet ontsteken, kunnen we Paradise 1 toch als een sterke en half mysterieuze opener beschouwen. Niet alleen van de reeks, maar ook van de collectie White Birds, zowel genoemd naar het gamebedrijf van auteur Benoît Sokal als naar diens pootloze witte vogels uit het fabelachtige Inspecteur Canardo-album Amoxonië. White Birds is geconcipieerd met de bedoeling om strips en games met elkaar te doen versmelten. Deze Paradise is immers een afzonderlijk te lezen voorbereiding op Lost Paradise, een game dat volgend jaar moet verschijnen bij White Birds Productions. Zijn laatste game Syberia II kende een succesvolle oplage van 600.000 exemplaren, geen kattenpis. De joint venture tussen Casterman en White Birds Productions zet zich ook verder in een multimediale tak waarvan verschillende projecten inmiddels lopen. Eén ervan is Aquarica, een samenwerking tussen Sokal en François Schuiten. Dan nog wat: nadat je de strip hebt gelezen, moet je eens dringend naar deze website surfen...