Hopelijk leest geen kat deze bespreking want om zomaar aan ons miljoenenpubliek toe te geven dat we het haast niet droog hielden bij het lezen van dit deel, daar zijn we net iets te macho voor. Ikigami gaat sowieso al over afscheid nemen nadat elke hoofdrolspeler in de afgeronde verhalen te horen krijgt dat hij of zij nog 24 uur te leven heeft. De manier waarop de jonge fotograaf Taka dat doet en ondertussen een genteratieconflict van jewelste overbrugt, is indrukwekkend in al zijn sereniteit.

Taka kreeg de liefde voor fotografie mee van meneer Ikeyama, de eigenaar van een klassieke fotostudio. Deze laatste zweert bij analoge, 'echte' fotografie en laat de digitale revolutie aan zich passeren. Dat laat zich voelen in een terugdringend klantenbestand. Maar wanneer ook Taka ijvert voor een overschakeling naar digitale fotografie, stuurt de oude man zijn oude poulain het huis uit. Taka's doodsbericht zorgt voor toenadering, maar Ikeyama mag niet eens te weten komen dat Taka zal sterven want er wacht hem een levensbelangrijke operatie. Wie neemt uiteindelijk van wie afscheid? We werden daarbij overspoeld met een warme golf emoties met een effect op ons gemoed dat alleen verstandige feelgoodfilms teweeg weten te brengen. De overgedramatiseerde sentimentele trucjes (de trillende lichamen, de waterlanders, het op- en neerklijken, de stiltes en de uitbarstingen) nemen we hierbij voor lief.

Enfin, in het tweede verhaal wil een pafferig geworden ex-streetdancer nog één keer gloriëren ofschoon zijn vader hem liever zag studeren. Vooraf, tusendoor en achteraf is er ook nog de omkaderende vertelling van Ikigamibezorger Fujimoto. Hij gaf een collega van hem aan die haar kritiek over de Welvaartvrijwaringswet aan hem uitte. Enkel de lezer weet dat Fujimoto vecht tegen zijn twijfels over diezelfde wet die op gecontroleerde wijze één op duizend jongeren tussen hun achttiende en vierentwingtste het leven kost... ten dienste van de maatschappij om burgers de waarde van het leven bij te brengen en ze met de dood te confronteren. In dit deel is er een ideologische inspectie aan de gang die de motivatie van Fujimoto en zijn collega's onderzoekt. Hij wordt nauwlettend in de gaten gehouden door een hoofdauditeur, een kille vrouw die het hem knap lastig maakt met haar pertinente vragen en opmerkingen.

Het lange wachten op verdere vertalingen beu, bestelden we bij onze vaste stripverkoper de resterende vier delen van de tiendelige mangareeks in het Frans. Daags nadat de deeltjes in de winkel toekwamen, raakte bekend dat Kana de reeks alsnog in vertaling vervolgde... waarvoor hulde! Maar onze verkoper kon er niet mee lachen. Bij deze nogmaals onze excuses.