Over wellicht geen enkel genre, of het nu films, tv-reeksen of strips zijn, kunnen de meningen zo fel uiteen liggen als het over komische verhalen gaat. Je kan ermee lachen of niet, zo simpel is het. Zo hard kan een verdict ook zijn. De gagreeks Veertigers had amper de tijd om zich ten volle te ontplooien in het Nederlandse stripblad Eppo voordat een matige uitslag in een democratische opiniepeiling de auteurs deed beslissen met Veertigers te stoppen. Don Lawrence Collection is nog wel zo attent om de gags in album uit te geven. Van alle reeksen die inmiddels zijn gestopt in Eppo waren het, uitzonderingen daar gelaten, altijd komische strips die het veld moesten ruimen. Van enkele nieuwe gagreeksen die het blad lanceerde, kan je het einde al voorspellen.

Is dat in het geval van Veertigers terecht? Bwa, de gags spelen zich af op en rond de redactie van het mannenblad Libideau waar het testosteron welig tiert, vooral bij Roberto, het hoofd van de salesafdeling die ogenschijnlijk het mooie leven leidt. Vrouwen, snelle wagens, een torenhoog salaris met voordelen. Toch moet hij als veertiger optornen tegen snellere jongens die zijn baan willen inpikken, meer en meer te kampen heeft met tegenslagen bij de vrouwtjes en een libido dat blijkbaar niet op commando in actie treedt. De chef redactie Peer is een familieman, een burgermannetje dat in de ogen van zijn familie een sukkel is. Op de sociale ladder staat hij nog een paar treden hoger dan Peer van de lay-outafdeling. Zijn dominante vrouw scheidt van hem en hij verliest zowat alles, inclusief zijn zelfrespect. Hij is het kneusje van het trio vrienden, de loser en het pispaaltje. En toch heeft hij af en toe onvermoed sjans wat de verbazing opwekt van zijn collega's en vrienden. De drie typetjes zijn even clichématig als dat ze beantwoorden aan stereotypen in gênante situaties die geheid zouden werken in een komische tv-reeks, bijvoorbeeld te vergelijken met Auwch_, de Vlaamse remake van het Nederlandse Jeuk, waarin je niet meer dan een halfuurtje ontspanning moet zoeken. Het Eiland of The Office is het niet, nee. Maar misschien is Veertigers sowieso nog te pitchen bij een tv-producent.

De grappen zijn lang niet allemaal geslaagd, maar gaandeweg wordt het steeds duidelijker dat ze helemaal de spirit van zowel de oude als de nieuwe Eppo belichamen, ook wat de tekeningen van Jeroen Steehouwer betreft. Maar dat zeiden we ook al eens over Hotel Nevelzicht, en ook die reeks ging voor de bijl. Dat Eppo tegenwoordig vooral gelezen wordt door veertigers, een bewust doelpubliek van de Eppo-redactie, maakt het afscheid van hun eigen leeftijdsgenoten des te opvallender. Temeer omdat elk van de personages nota bene in dit eerste en wellicht enige album ook om een of andere reden aan de kant wordt geschoven. 't Leven is hard.